Ik heb vandaag 6 keer gedoucht. Zes. ’s Ochtends vroeg, na
afloop van de koers en ’s avonds nog een keer om van dat klamme gevoel af te
komen. En onderweg tijdens de Velomdiane heb ik nog 3 keer onder een tuinslang
door gefietst om wat af te koelen. Vanaf minuut 1 ben ik bezig geweest om koel
te blijven. Om uiteindelijk na iets minder dan 6 uur koers totaal uitgewoond in
la Roche te arriveren. Aldaar was ik erg blij met de mini blikjes gratis bier
die ze uitdeelden. En dat niet vanwege het feit dat ik een zunige Hollander ben
maar omdat er veel ijs in die container van dat bier zat. Ik heb een blikje
bier gedronken en twee handen ijs eruit gehaald en die op mijn hoofd laten
smelten. Onderweg heb ik proberen het hoofd koel te houden door het water uit
mijn bidons op te drinken of over mijn hoofd te gooien. Ik had ook bewust voor geen
sportdrank gekozen en ook extra voeding meegenomen. Water was om te drinken en
te koelen; energie repen om het honger gevoel te onderdrukken.
En mijn strategie heeft gewerkt. Ja,.. ik was ook behoorlijk
gaar in La Roche maar ik ben niet halverwege de tocht in de berm in de schaduw
gaan liggen. En daarvan heb ik er veel gezien. Ik heb ook niet opgegeven. En er
waren veel niet uitrijders deze editie. Zo’n 2400 man gestart en 1400 gefinisht.
En zelfs op de laatste lange lelijke helling kon ik nog goed tempo klimmen en
mijn pols omhoog krijgen. Dus mijn eerder geblogde bluf dat ik warmte goed
verteer heb ik redelijk kunnen waar maken. Qua klassement en tijd ben ik niet veel
beter dan 6 jaar geleden. Toen was het op 28 aug 15 graden en regenachtig. Toen
haalde ik P408 en een tijd van 5h58. Nu P436 en 5h49. Ietsie rapper dus maar
geen beter klassement.
Over de tocht zelf valt nog wel wat te schrijven. Het is een
lange aaneenschakeling van hellingen waarvan sommigen een naam hebben en
anderen niet. Het waarom ontging mij en ook meerdere deelnemers verbaasden zich.
Op een naamloze steile klim hoor ik iemand sarcastisch opmerken, nee dit mag
duidelijk geen naam hebben. En vlak is het nooit. Het klimt, het daalt of het
rijdt omhoog op omlaag. De ergste twee klimmen blijven voor mij de mur de
Velomdiane en de Haussire. De eerste is gewoon vervelend steil en aan de tweede
lijkt geen eind te komen. Mijn race begon ergens in het tweede startvak en
daarna was het alleen maar knallen. Bergop knallen en op het lichte dalende
stukken proberen rustig aan te rijden. En dat 6 uur lang. Het dalen heb ik wat
rustig aan gedaan. Ik was een beetje bang van het asfalt, het dalen in groepen
en de boze blik van de vriendin als ik gehavend thuis zou komen.
En dan nog een tip voor de Belgische overheid (ik hoop echt
van ganser harte dat jullie meelezen):
ASFALTEREN!!!!! Echt alles opnieuw asfalteren. België is een
derdewereld land als het op asfalt aankomt. Sommige stukken zijn zo slecht dat
het bijna misdadig is om hier een koers te organiseren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten