Pijn is goed!

Ik heb vandaag de zwaarste training gedaan die ik in dit vlakke land kan doen. Ik kom geen bergen tegen en ik rij niet eens een tocht van boven de 200 km. Maar toch,.. Ik word er altijd goed moe van. Zo ook vandaag. En om een of andere reden gaat er tussendoor nog allerlei dingen mis, zodat het allemaal nog wat zwaarder wordt dan de bedoeling was.

Ik heb het over koersen op Sloten maar dan wel door eerst naar de koers toe te fietsen en ook weer op de fiets huiswaarts te keren. Goed voor zo’n 142 km en vooral de terugweg is pijnlijk. Met een koers in de benen loopt het eigenlijk zelden nog echt goed. Mijn rug gaat irriteren, mijn hartslag wil niet meer laag blijven en de snelheid is doorgaans ook geheel verdwenen. En toch doe ik het. Vorm komt je namelijk niet aanwaaien; daar moet af en toe voor worden pijn geleden.

De heenweg verloop eigenlijk heel vlotjes. Er staat een beetje wind tegen maar ik zit een kilometers lang in het wiel van een andere wielrenner. Sparen, sparen, sparen. Ik maak nog een praatje en hij blijkt net zo gek als ik. Hij fietst van Almere naar Weesp om daar een hardloopwedstrijd deel te nemen en fietst daarna weer naar huis. In Amsterdam gaat het echter mis. Ze hebben wat wegen afgezet en dat zijn nu net de wegen die waar ik over heen wilde. Ik ken die stad niet zo goed en als ze de weg af gaan zetten, heb ik een probleem. Ik heb mijn navigatie vriend Garmin wel bij maar die biedt in dit soort omstandigheden weinig soelaas en van de bewegwijzering moet je het hier ook niet hebben. Ik dreig de koers nog te gaan missen door dit geklooi maar gelukkig zie ik een renner die eruit ziet op weg te zijn naar Sloten. Even navragen en JA. Nu nog even 10 km in zijn wiel hangen. Hij doet zijn warming-up en racet met 34 kmh door Amsterdam heen. Mijn plan om rustig aan de koers te beginnen is nu dus al mislukt. Ik ben nog net op tijd om me in te schrijven en mijn rugnummer op te spelden. Daarna is het meteen starten.

De koers loopt eigenlijk redelijk gemakkelijk. De vaart zit er lekker in ik kan makkelijk volgen in de buik van peloton. Dat had ik vooraf niet gedacht. Ik had gedacht meer moeite te hebben om te kunnen volgen. Als de koers na 25 km ontploft, zit ik zelfs op kop om de vluchters bij te halen. De koers staat in totaal 10 km op ontploffen. Er zijn een paar goede renners weggereden en het peloton gaat er in volle vaart achteraan. Als ze zijn gegrepen is de rust terug en ik zit uit te puffen in de staart van het peloton. Ik vind het inmiddels wel welletjes. Ik begin moe te worden en denk alleen maar aan uitrijden. Met nog drie ronden te gaan zijn er weer 2 renners weg. Het peloton lijkt even geen zin te hebben in achtervolgen maar komt dan toch op gang. En weer zit ik voorin. Waarom? Ik had me toch voorgenomen om niets meer te doen. Als ik kop kom en gas geef, blijk ik een gaatje te trekken. Het peloton kan even niet volgen en nu hang ik tussen de kop en de grote groep in. Dat was dus al helemaal niet de bedoeling. Dan maar doorrijden dus. Mezelf laten terugvallen is ook zo raar. Na een halve ronde haal ik de koplopers bij. We hebben nog 2 ronden voor de boeg en we lijken het zelfs te gaan halen. Met nog een ronde te gaan sluit er nog een renner aan die de sprong heeft gemaakt. Vier man op kop die gaan rijden voor de zege.

Was het maar waar. Op 700 meter worden we alsnog gegrepen door het peloton dat in sneltreinvaart over ons heen dendert. Ik hou mijn pedalen stil en eindig ergens achterin de groep. Dit was dus de tweede fout van vandaag. De bedoeling was eigenlijk peloton vulling zijn. Geen fanatiek gedoe op kop ofzo. De terugweg viel in de categorie: “Pijn is goed; van pijn word je een betere renner”. Het viel duidelijk niet in de categorie: "Oh, wat is het toch heerlijk een stukje door de polder te fietsen".