Het doel van vandaag is eenvoudig. Hard en lang trainen door eerst naar Amsterdam te fietsen, aldaar meerijden in de trimmerskoers en daarna weer terug fietsen naar huis. Ik had me voorgenomen om niet actief mee te rijden in de koers. Dat leek me teveel van het goede. Alleen volgen in het peleton met 41 kmh leek me al vermoeiend genoeg. Het plan lukte niet helemaal.
Ik word zaterdag wakker na een matige nachtrust en twijfel een beetje aan het plan. Zo fit voel ik me helemaal niet maar ik ga toch. Op de heenweg merk ik dat ik wind mee heb. Dat is ook al zo’n lekker vooruitzicht; terug is dus met wind tegen. Mijn pols werk ook niet echt mee. Deze is eigenlijk te hoog. Na 48 km rustig fietsen ben ik mooi op tijd op het parkoers in Sloten. Ik betaal het startgeld van 4 euro, speld mijn rugnummer op en doe de tijdchip om mijn enkel. Na de start ontploft de koers direct. Het regent aanvallen en het peloton breekt in drie stukken. Ik zit in het tweede deel en er wordt van voren hard doorgereden om bij de koplopers te komen. Zijn ze nu helemaal zot geworden? Daar gaat mijn plan. Straks zit ik mee in een kopgroep en moet ik hele koers voorop rijden. Dat was niet bedoeling. Na 10 km hectiek is het peloton weer gewoon een peloton en we maken ons op voor de eerste van vier premiespurts. Ik zit weer van voren en met nog 300 meter te gaan lig ik zelfs op kop. Niet dat dat handig is want ik rij nu met 48 kmh tegen de wind in en achter me zitten ze lekker verscholen. Er springen drie man uit mijn wiel en zij pakken de premies. Nu heb ik er echt schoon genoeg van. Ik had een plan en dat plan had niets met aanvallen te maken. Ik posteer me achter in het peloton en blijf daar lang hangen. Mijn benen willen ook niet echt meer. Ik zit een beetje naar mijn teller te kijken hoe lang het nog is en hoe ik dit ga volhouden. Na een uur koers besef ik dat ik iedere versnelling in het peloton eigenlijk makkelijk kan volgen. Ik heb geen moeite om even 50 kmh te rijden. Dan toch maar weer naar voren rijden bij de vierde en laatste premiespurt. Met nog 2 km te gaan zijn er nu drie man weg. Allemaal eenlingen en nummer drie ziet et niet florissant uit. Vooraan in het peloton zit iedereen naar elkaar te kijken en niemand wil rijden. In een impuls demarreer ik. Ik haal nummer 3 in en kijk achterom. Het peloton reageert vooralsnog niet. Dan maar doorrijden. Na een paar 100 meter vraag ik af waar ik nu weer aan begonnen ben. Mijn benen staan in de fik maar ik nader wel nummer 2. Ik kom er zelfs bij en vraag me nu wat te doen. In zijn wiel gaan hangen en wachten tot het peloton ons opvreet of gewoon doorrijden. Ik besluit om door te rijden. De nummer 2 gaat wel in mijn wiel hangen om daar 200 meter voor de finish weer uit te springen en naar P2 toe te rijden. Ik word derde. Het peloton had er kennelijk geen zin aan. HARO BROEVA!!! Toch prijs (3 euro). De eindsprint laat ik aan me voorbij gaan. In totaal is de koers 58 km met een gemiddelde van 40,5 kmh.
Over de terug weg kan ik kort zijn. Dat was een pokke eind met wind tegen en pap in de benen. Goed als training maar echt leuk is anders.
