Einde van een tijdperk

Voor alles is een eerste keer. Zo was vandaag de eerste keer dat ik op een klassieke Hollandse damesfiets met een te laag zadel in volledige wielertenu heb gefietst. Daarover straks meer. Het was ook de eerste keer kort-kort vandaag. En ook nog eens het einde van een tijdperk. Alle corona regels zijn opgeheven. In ruim twee jaar is 'ontzettend' veel gebeurd:
- Drie honderd en elf keer gefietst.
- Nul keer getest. Nou ja,.... Ik heb vaak een fles wijn open getrokken om te testen of het reukorgaan nog werkte
- Vijf keer op vakantie geweest.
- Eindeloos thuis gewerkt
- Een keer gewinkeld op afspraak
- Een nieuwe fiets gekocht
- Slechts een koers gereden
- Een slordige 29.000 kilometer aan asfalt onder de wielen gehad

Zonder corona had ik waarschijnlijk ook wel zo'n lijstje kunnen opstellen. Dan met iets meer vakanties en meer koersen. En misschien wel minder kilometers. Corona was mijn eerste wereldwijde pandemie. Dat mag ook wel meteen de laatste zijn. Ik heb er geen medische last van gehad. Ik heb alleen een nieuwe invulling aan het begrip saaiheid kunnen geven. Saai, saaier, saaist, übersaai, super saai, corona saai. Vandaag was ook de eerste valpartij in 2022. Ook dat hoeft van mij niet vaker. In de afdaling van de Amerongse berg draai ik net voor het inrijden van Amerongen linksaf. En toen lag ik op het asfalt. De voorband was lek geweest en de tubeless band bleek net niet genoeg latex te hebben om het gat goed gedicht te krijgen. Een slappe voorband en een bocht maken is een garantie voor een onzachte landing op de klinkers.

Godzijdank geen botbreuken en ik lazerde op de linkerheup waar al twee keer ijzerwerk in is gepropt. Slechts materiele schade in de vorm van kapotte kleding, schaafwonden en een voorwiel dat nu echt lek is. De fiets blijft verder ongeschonden. Ik besluit naar de fietsenmaker in Amerongen te wandelen. Dat is een paar honderd meter verder en die heeft vast een goede pomp. Plus een kraan om even de wond schoon te maken. Helaas haalt zijn compressor maar vier bar en  de band komt niet op druk. Hij is wel zo vriendelijk om mij een leenfiets te geven zodat ik met wiel en al even naar Leersum kan fietsen, drie kilometer verderop, waar een Cube dealer zit. Zo fiets ik dus op een stadsfiets met gewone pedalen in wieler outfit langs de provinciale weg. Nu moesten de e-bikes bellen om een wielrenner in te halen. Beetje omgekeerde wereld. Goed, de Cube dealer fikst de band,  nieuw latex er in, even het wiel richten en ik kan op de stadsfiets weer terug. Als ik weer op mijn racefiets zit, besef ik weer hoeveel prettiger dat fietst.

Mijn wensenlijstje voor 2022 staat nu op:
- Geen pandemieën meer
- Geen valpartijen meer
- En kan die mongool uit Moskou ook aub afgeknald worden?



Oh ja,.... en ik zit nu bij de HAP.  De schaafwond op de elleboog lijkt gehecht te moeten worden.