Op de finishfoto zijn twee fietsen te zien die exact op de
dezelfde lijn de finish raken. Het is onmogelijk om een verschil te zien. De foto
zoomt niet in, de commentatoren zwijgen en de jury is in beraad. Na een paar
minuten van geduldig wachten wordt Marcel Kittel tot winnaar uitgeroepen voor
Edvald Boason Hagen. Iedereen in het Quick-step kamp juicht en de camera zwenkt
weg bij de Zuid Afrikaans Dimension Data ploeg. Niemand plaatst verder vraagtekens
bij dit toneelstukje en we kijken uit naar de etappe van morgen. Alsof er een alom
overheersend gevoel bestaat bij alles en iedereen die de tour volgt van, laat
aub die stomme vlakke etappe’s afgelopen zijn en kom nu maar met die bergen.
De tour is niet leuk. Echt niet leuk. Het is het grootste
jaarlijkse sportevenement ter wereld en tot nog toe is de tour het aankijken
niet waard geweest. Het is saaiheid troef, inconsequentie troef en alleen maar lijdzaam
afwachten. De saaiheid zit vooral in de voorspelbaarheid van elke etappe. Vlakke
rit, er moet gesprint worden, vlakke rit met een korte klim naar de finish, een
etappe voor klassementsrijder met aankomst bergop. Bij de vlakke ritten is kijken
naar een kopgroep van 3 renners die de godganse dag in beeld en zijn en 5
kilometers voor de streep gegrepen worden. Daarna volgt een totaal chaotische
sprint wat meer op een loterij lijkt dan op een koers. De vraag is meer wie met
gebroken botten naar het ziekenhuis moet worden afgevoerd dan wie er wint. Bij
de vlakke rit met aankomst op een klimmetje wint Sagan. Iedereen die het
wielrennen ook maar een beetje volgt had dit, kunnen voorspellen. Die etappe
was op zijn lijf geschreven, alsof hij hem zelf had mogen uittekenen. De eerste
bergrit in de Vogezen bleek zoals vooraf voorspeld een toneelstukje voor Sky.
Waarom kijken we naar deze ellende? Geen idee, werkelijk
geen idee. Ik kan wel omschrijven waarom het zo ellendig is. Neem nu
bijvoorbeeld de aankomst van vandaag. Kittel wint de zevende etappe na
bestuderen van de foto finish. Op die die foto is niks te zien, behalve dat ze
exact gelijk over de streep komen. De jury neemt een beslissing zonder verder beter bewijs dan de finishfoto aan te
leveren en niemand maakt daar amok over. Bij het tennis is er een schitterend ‘hawk-eye’
systeem dat tot op de pixel nauwkeurig kan laten zien of een bal in of uit is. Bij
het wielrennen wijzen ze er gewoon eentje aan en klaar is Klara. Of neem nu de
vierde etappe die ontsierd werd door lelijke valpartijen. Zo’n beetje alles wat
verboden is in een sprint wordt door de heren renners aan hun laars gelapt. Van
hun lijn afwijken, een kwak uitdelen en een ellenboog uitsteken. Allemaal fout.
Cavendish deelde de kwak uit, Sagan was van de ellenboog en de winnaar Démare
schoot als een ongeleid projectiel van rechts naar links over de weg waardoor
Bouhani alleen met kunst en vliegwerk zijn fiets overeind kon houden. De UCI
deelt vervolgens een domme straf uit door Sagan maar naar huis te sturen, en dat
alleen maar om dat Rolf Aldag als een kleuter heeft staan mekkeren bij de jury
voor een zwaardere beslissing dan de eerdere straf die slechts een deklassering
naar de 115de plek was plus
het verlies van een aantal groene trui punten. Dat was een typisch gevalletje
van hoe maak ik me als de Tour de France totaal belachelijk. Ik zeg 100%
gelukt.
Hoe moet dit nu verder?
Morgen de Alpen in en bidden dat we een keer mooie koers te
zien krijgen want toch nog toe was het kommer en kwel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten