Alcatraz spelen in de Frabique

Misschien waren die drie wijntjes niet zo’n goede voorbereiding op mijn kart sessie. In het begin zie ik alleen maar blauwe vlaggen en in een poging om toch hard te gaan slip ik weg en knal ik hard tegen de boarding aan. En ik maar denken dat ik een beetje kan racen, niet dus. Tenminste vanavond niet, daarnaast is het ook al minstens 15 jaar geleden dat ik een kart heb gezeten, dus zo erg vind ik het allemaal niet. Pas op het einde van de sessie kan ik de kart voor me goed bijhouden en begin ik te ontdekken voor welke bochten ik nu wel en niet moet remmen. Ik loop zelfs op hem in maar dan zie ik de zwart wit geblokte vlag al. Ik stap uit en zeg meteen, nog een keer. Nog een keer,… zoals een klein kind van vier aan mama kan vragen om nog een keer van de glijbaan af te mogen. Achteraf gezien is het wellicht maar goed dat ik het bij een sessie heb gehouden, mijn rug deed daarna aardig pijn van het harde stoeltje dat niet helemaal mijn maat was.

Trouwens dat karten was even bonus dingetje bovenop iets gehaal anders. Gisteravond stond ik het teken van een bachelor party voor Andrea, onze Italiaanse collega die over een paar weken op Sicilië gaat trouwen. Hij wist van niks, echt letterlijk van niks toen hij thuis ‘ontvoerd’ werd.  Ook onderweg werd hem nog niks prijs gegeven en pas op het laatste moment drong tot hem door dat 20 collega’s waren komen opdagen om samen wat te eten en te drinken en het Alcatraz spel te spelen. Ik zal niks schrijven over de laatste avond als vrijgezel en zo, totaal belachelijk uitgedost door de stad lopen, of andere foute dingen met een ingehuurde dame. Dit had met die ongein niks van doen, het was gewoon ongedwongen gezellig.  Mensen die verkleed als aardbeien condoom door de stad gaan lopen, zoeken dat zelf maar uit. Maar ik zal nooit aan dat soort fratsen meedoen.

Dit wel,….. het Alcatraz spel klinkt ook een beetje suf maar toch vond ik het dolle pret. En met mij nog een stel enthousiaste equensWordline of ex-Equens collega’s  . Het is namelijk een spel waarbij  je door gangetjes moet  kruipen, rekensommetjes moet doen, en met een mega houten flipperkast mag spelen. En meer van dat soort werk. Als ik het zo opschrijf, is het zelfs voor mezelf moeilijk om hiervoor enthousiasme op te brengen.  De crux zit hem in het feit dat het allemaal puzzels zijn. Logische denk puzzels, behendigheidsdingen en puur fysiek geweld. Het spel bestaat uit 24 cellen waarin allemaal een opdracht cq spel zit. Soms is de opdracht duidelijk en het spel moeilijk, soms vraag je je gewoon af wat de bedoeling is. En ze geven maar heel summier aanwijzingen. Per cel staat een bepaalde hoeveelheid tijd en als je binnen die tijd de oplossing weet, krijg je punten. Je mag een cel net zo vaak als je wilt proberen en het doel is om zoveel mogelijk cellen te doen binnen een bepaalde tijdslimiet en zoveel mogelijk punten te scoren. En daar ben ik wel van, puzzels en winnen. Mijn team van vier deelnemers bestaat ook alleen maar uit mensen die vooraf zeggen, maar ik wel winnen hoor. Zo van, ik ga niet alleen voor de gezelligheid door een bak met skippy balllen heen kruipen, ik moet de komende drie maanden nog wel mijn collega’s voor de gek kunnen houden dat ze niet wat slimmer, behendiger of alerter hadden kunnen zijn. Daarom is zoiets dolle pret, ik wil winnen. Iets wat uiteindelijk ook lukt want we hebben een goed samengesteld team, én allemaal slimmeriken, maar ook doeners, organisators en verschillende interesses. Zoiets werkt in de praktijk, plus het feit dat we het bloedserieus nemen. Het is mijn eer te na om hier te verliezen. En dus lossen we puzzels op waarbij blijkt dat een universitaire studie echt heel handig is, of gooien we fanatiek ballen in gekleurde gaten. Eigenlijk moesten we daar de ballen al voetballend in die gaten krijgen, maar ik vond dit makkelijker en het systeem ziet dat toch niet. En we als een cel niet snel genoeg snapten, pakken we de volgende. Winnen is winnen  en moeten punten pakken, desnoods gaan we over lijken. Na een uur dat zelden zo vlug voorbij gegaan is, is de tijdslimiet bereikt en hebben we veruit de meeste punten. Yes! Ik ben weer even een kind van 16 dat zijn vriendjes heeft verslagen.

Na het eten wat helaas niet zoveel soeps was (maar de wijn was wel lekker) gaan een paar man nog even een kart sessie van een kwartier doen. Ik doe mee en ik wil uiteraard ook winnen wat dus jammerlijk mislukt, maar ik geeft hiervan maar even de wijn de schuld. Ik doe dat karten nog wel een keer als ik nuchter ben.