Op weg naar Phnom Penh

Een poging om in twee dagen 230 km te fietsen en te belanden in Phnom Penh is helaas mislukt. De route naar de hoofdstad van Cambodja kende een paar haken en ogen. Na 4 dagen en een boel kilometers meer dan gepland ben ik er nu wel. Het ging al mis op dag dat ik vertrok uit Can Tho. Ondanks dat ik in een prachtig luxe hotel verbleef had ik zeer slecht geslapen. En dat kwam allemaal door een anti-malaria pil. Malarone heb ik al eerder geprobeerd maar daar reageert mijn maag darm stelsel slecht op en deze vakantie slik ik Lariam maar dat heeft ook allerlei vervelende bijwerkingen. Ten eerste slaap ik er slecht op en ten tweede verdraag ik de hitte veel slechter. Ik hoef de Lariam pillen maar een keer per week te slikken, 8 stuks in totaal. Eerst drie weken voordat ik het malaria gebied (Cambodja) in ga om een spiegel op te bouwen, dan een pil in Cambodja zelf omdat ik daar ongeveer een week zal verblijven en daarna nog 4 weken naslikken om een eventueel groeiende bacterie de kop in te drukken. De pil die ik slikte was nummer drie en ik heb ook besloten dat die de laatste was. Het middel lijkt me erger dan de kwaal. Want mijn eerste fietsdag maar Chau Doc loopt volledig in de soep.

Ik had al weinig eetlust bij het ontbijt en dat is doorgaans een slecht teken. En onderweg ga ik me steeds slapper en slapper voelen. De route is 117 km en ik probeer direct om zo rustig aan mogelijk te fietsen in de hoop dat het nare gevoel langzaam kan wegtrekken. Maar helaas naarmate de kilometers optellen ga ik me alleen maar slapper voelen. Na 54 km zie ik een hotel en besluit de pijp aan Maarten te geven. Een wijs besluit want nadat ik ben ingecheckt en mijn bagage van de fiets haal, ga ik bijna van mijn stokje. Een nog wijzer besluit blijkt achteraf, was om 4 km verder te fietsen en een beter hotel te pakken want degene waar ik nu in ben beland, is er een in de categorie griebus. Behalve het griebus gehalte, blijkt er ook een karaoke in dit hotel te zitten en dat blijkt mijn grote ergernis als ik probeer te slapen 's avonds. Ik zou namelijk heel goed kunnen opknappen van een goede nachtrust. Maar mij rust wordt wreed verstoord door een karaoke 'feestje'. Om half 12 ben ik de herrie spuugzat en ik loop naar de hotel receptie om ze vragen een einde te maken aan het geluid. Met de basdreun die door de muren van het hotel heen galmt, is niet te slapen. Ondanks beloftes van de hotel receptie iets te doen is het om kwart voor twaalf nog steeds een herrie op mijn kamer. En toen werd ik boos.

Ik ben mijn kamer uit gegaan. De trap af naar beneden gerend zonder een poging dit zachtjes te doen. Langs de receptie afgelopen en direct weer omhoog naar de karaoke bar. Wat ik daar aantref, tart mijn verbazing. In een ruimte die kleiner is dan mijn woonkamer staat een middeljarige man met een driekwart broek karaoke te zingen. Zijn publiek bestaat uit een andere man waarvan ik vermoed dat hij zijn knechtje is want die durft zijn mond niet open te doen. En drie jonge dames in mini jurk, een soort van ingehuurd publiek. Het geluid staat op oorlogsterkte, genoeg om een concertzaal voor 200 man te vullen terwijl de ruimte dus hooguit 20 vierkante meter is. Het galmt aan alle kanten. Die ellendeling houdt me dus uit mijn slaap. Ik schreeuw heel hard over de muziek heen dat ze moeten kappen en dat ik wil slapen. Mijn kamer ligt hier zo ongeveer naast op een ander stukje van de tweede verdieping. Het gevolg is een knallende ruzie waarin zij mij proberen weg te krijgen en ik blijf schreeuwen dat ze moeten stoppen. Deze herrie 's nachts pik ik niet. Ze doen een poging om me de ruimte uit de duwen maar ik geeft nog even niet op. Ze zijn weliswaar met vijven maar ik laat me nog even van mijn kwaaie kant zien. Pas als de twee jongens van de hotel receptie ook naar boven gekomen zijn gekomen, blaas ik de aftocht. Ik maak ook hun nog een keer duidelijk dat ik de herrie beu ben en dat ik wil slapen. Daarna ga ik terug naar mijn kamer. En dan is het stil. En het blijft stil. Ik heb gewonnen. Eindelijk slapen.

De volgende dag doe ik de volgende 63 km en kom ik aan in Chau Doc. Ik heb toch nog redelijk geslapen ondanks het overhitte akkefietje en de vorm is iets beter maar nog niet echt geweldig. De dag daarna denk ik wel weer genoeg kracht te hebben om in een dag naar Phnom Penh te fietsen. Maar ook dat mislukt. Nu weer door heel andere redenen. De route telt 115 km en na 32 km sta ik bij de grens. De aanwezige douaniers kijken me wat bevreemd aan ik laat lachend mijn paspoort zien. Ze kijken ernaar en zeggen dan 'no'. What no? Ik leg uit dat ik de grens over wil. Going from Vietnam to Cambodja. Ze snappen mijn Engels wel maar zelf spreken ze het maar nauwelijks. Mijn behulp van een vertaal app op een telefoon leggen ze me uit dat dit geen internationale grensovergang is maar alleen voor lokale bevolking. Gevalletje een heleboel scheldwoorden. Ik heb twee kaarten en een reisgids geraadpleegd en alle drie wisten die me te vermelden dat het wel degelijk een internationale grensovergang zou zijn. Niet dus. Sta ik daar voor noppes. Ik kan weer eerst 32 km terug fietsen naar waar ik vandaan kom en dan naar een andere grensovergang fietsen. Ze wijzen me op kaart aan welke wel open zijn voor buitenlanders. Als ik terug ben in Chau Doc heb ik dus al 64 km gefietst en ik ben nog geen steek verder. De route naar Phnom Penh via de andere grensovergang is nog 160 km. Dat gaat hem niet worden vandaag. Ik zie wel hoever ik geraak. Ik voel inmiddels wel dat het anti-malaria spul is uitgewerkt en ik heb mijn vorm weer terug. Na 144 km in totaal kom ik aan in Takeo. Wel op mijn tandvlees maar ik ben toch blij dat ik weer mijn bere-conditie terug heb. Altijd handig, gewoon 40 km verder kunnen fietsen ook al heb ik er al 100 gedaan. Takeo is namelijk het eerste dorp onderweg waar accomodatie zit. Ik moest wel door.

De vierde en laatste dag fiets ik uiteindelijk dan toch Phnom Penh binnen. Zo,.. En morgen maar eens een rustdag doen.