10 jaar geleden

Vandaag is het exact 10 jaar geleden. Tien jaar geleden dat ik op een beijzeld fietspad onderuit ging en onder begeleiding van lachgas op een brancard werd getild. Tien jaar geleden dat ik voor het eerst en voor het laatst in mijn leven in een ambulance heb gelegen. Tien jaar geleden dat de dienstdoende chirurg in het ziekenhuis in Almere mij vertelde dat ik een gecompliceerde dijbeenbreuk had. Tien jaar geleden dat ik onder verdoving van een ruggenprik geopereerd ben. Tien jaar geleden dat mijn zusje op bezoek kwam in het ziekenhuis. En tien jaar geleden dat ik aan de arts vroeg wanneer ik weer kon wielrennen. 

OK, 10 jaar dus. Een beijzeld fietspad, niet goed opletten en niet begrijpen wat dat glibberen van het achterwiel betekende. Ik was er gewoon niet bij die ochtend. En de gevolgen van de valpartij waren nogal rigoureus. Ik heb me ook niet opgevangen met mijn handen, armen of schouders. Ik ben gewoon vol op mijn heup gelazerd. En dus zaten er toen een paar grote scheuren in mijn dijbeen. Einde wielerseizoen.

Zes weken later kon ik weer lopen na 6 weken in een rolstoel hebben gebivakkeerd. De eerste keer onder de douche zonder krukken voelde zowel spannend  als bevrijdend tegelijkertijd. En er zat een waggel in mijn loop, net alsof ik te diep in het glaasje had gekeken. Die waggel heeft een fysiotherapeut er tevergeefs proberen uit te halen met veel masseren, rekken en strekken. Sterker werd ik wel door de oefeningen die ik moest doen. Hij kon helaas niet verhelpen dat ik met een waggel bleef lopen. Hij kon ook helaas niet verhelpen dat ik niet fatsoenlijk kon wielrennen. Rustig toeren was wel goed te doen maar alles waar echt kracht bij nodig was, dat was pijnlijk. Sprinten, aanzetten en klimmen deed altijd pijn. Maar ook niet-wielrennen dingen deden pijn. Ook een trap oprennen, een steile brug oplopen en staand sokken aantrekken deed pijn. En ik kon niet op mijn linkerzij slapen.

Ruim een jaar na de eerste de operatie werd het dijbeen opnieuw open gesneden om de gamma nagel van chirurgisch staal weer te verwijderen. Dat ding bleek een stukje uit het dijbeen te steken en zat te wringen tegen mijn bilspier aan. Logisch dus dat alle inspanningen waar de bilspier zich maximaal voor moet aanspannen, pijn deden. Na die operatie ben ik op motor vakantie geweest en ik kwam met 6 kg overgewicht terug. Maar ik kon wel weer wielrennen, ook het zware werk kon weer. Het seizoen liep inmiddels bijna ten einde maar ik heb voordat het afgelopen was me 6 weken lang helemaal het schompes getraind om weer op niveau te komen. In september heb ik nog een paar wedstrijdjes kunnen fietsen. Ik was terug. Terug op een racefiets in wedstrijdjes van niks maar ik zat wel weer op mijn racefiets met geschoren benen en ik kon een voortrazende wieler peloton weer gewoon bijhouden.

Vandaag is het precies 10 jaar geleden dat het gebeurd is en er gaat nog steeds geen dag voorbij dat ik het been niet meer voel. Het linkerbeen voelt nog steeds anders dan gewoon. Ik kan sinds een paar jaar wel op mijn linkerzij slapen maar dat heeft jaren geduurd. Het linkerbeen is nog steeds minder lenig dan het rechter en soms irriteert linkerbeen een beetje na een dagje klussen en ongelukkige houding aannemen onder een keukenkastje. Maar ik kan al weer jaren gewoon wielrennen op niveau en ook bergwandelen is geen enkele belemmering meer. Verder heb ik er niets aan over gehouden, behalve een mega litteken en wat angst cq terughoudendheid om in de winter op de fiets te stappen.