Dit vergt wellicht wat uitleg. Een lichaam wordt beter door training. Maar niet elke training is even effectief en heeft hetzelfde doel. Er zijn hele boeken over vol geschreven maar ik zal hier geen college gaan geven. Maar ik wil wel kort even het volgende uitgelegd hebben. Een renner die altijd een rit van 2 uur rijdt in een bepaalde hartslagzone zal in het begin zijn conditie zien verbeteren maar na verloop van tijd komt er een stagnatie. Het lichaam ‘gelooft’ die inspanning onderhand wel en ziet geen noodzaak zichzelf aan te passen om de volgende keer de pijn beter te doorstaan. Een goed getraind lichaam zal steeds een zwaardere prikkel moeten krijgen om conditie verbetering te bewerkstelligen. De renner in kwestie zou voor de gein eens 3 uur moeten gaan fietsen. Tot 2 uur gaat alles lekker maar dat laatste uur wordt harken. En juist dat uur zorgt voor het trainingseffect. Daardoor zal het lichaam zich proberen aan te passen om de volgende keer wel 3 uur fietsen aan te kunnen.
Mijn training vandaag bestaat uit koersen op Sloten. Maar
dan wel op de fiets naar de koers en op de fiets terug. De koers zelf is namelijk niet lang genoeg en niet vermoeiend genoeg. En de laatste paar keren verliep de koers om een manier die mij niet zint. Geen ontanppingen en geen lijn in de spurts. Bij elke spurt stormen 50 man als een stel mongolen op de finish af. Daar valt voor een angsthaas als ik geen eer te behalen. Dus dan maar eerst 48 km met wind mee naar Amsterdam
fietsen. Dan 60 km koers waar ik voornamelijk peloton vulling ben. En dan 45 kilometer
naar huis fietsen met een zeurende wind tegen. Dat laatste is het zwaarste deel van de
dag en daar word ik beter van.
Nu maar hopen dat bovenstaande theorie ook echt hout
snijdt. Nu ben ik vooral moe! Die
conditieverbetering zie ik pas over een paar dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten