Joop Zoetemelk classic

 Vorig jaar was mijn eerste deelname aan de Joop Zoetemelk Classic en vandaag sta ik weer aan de start. Een tocht over 150 km door het Groene Hart. Een tocht waar Joop zelf aan mee schijnt te doen maar ik ben hem vorig jaar en ook vandaag niet tegen gekomen. De start is in Leiden en dat betekent eerst een autorit van 70 km. Waarom toch eerst autorijden en dan een tocht fietsen als ik ook gewoon van huis kan gaan fietsen? De reden is simpel. Zo zie ik nog eens een stukje Nederland. Een landschap van veel water, polder en weiland.

 Ik pak mijn wielrenschoenen uit mijn rugzak en kijk verschrikt. Barst, ik heb thuis niet goed gekeken en nu blijk ik een Shimano schoen en een Sidi schoen te hebben meegenomen. Godzijdank heb ik toevalligerwijs een linker en een rechter exemplaar meegenomen. Deze blunder heeft dus gelukkig geen consequentie en ik hoef niet onverrichte zaken naar huis te rijden. De oversokken zorgen er zelfs voor dat het er niet eens gek uit ziet. Bij de start is het absurd druk; meer dan 3000 man zijn op deze tocht afgekomen. Ik vermoed dat de extra afstand van 100 km extra volk heeft doen afkomen. Vorig jaar bestond deze afstand niet en had ik de keus uit 75 of 150. Ik moet me nog inschrijven, een startnummer kopen en dus in de rij gaan staan.

 Ik houd niet van wachten. Ik houd ook niet van filerijden en niet van wachten voor de kassa. En dus ook niet van wachten om ingeschreven te raken. Ik besluit al heel snel niet in de rij te gaan staan en draai direct de route op. Iedereen rijdt met stuurbordjes aan het stuur waarin een elektronische chip zit verstopt. Dat is de nieuwigheid van dit jaar en vermoedelijk zorgt dat ervoor dat het inschrijfgeld vandaag 10 euro is, wat meer dan het dubbele is van een normale tocht . Want aan de bevoorrading onderweg kunnen ze niet veel kosten hebben gemaakt. Die twee krentenbollen, een banaan en een keer sportdrank kan ze nooit veel hebben gekost. Ik sla de bevoorrading trouwens ook over. Niet betalen betekent ook dat ik geen gebruik mag maken van de aangeboden diensten. Dat systeem van de tijdsregistratie snap ik overigens niet. Wie zit daar nu op te wachten? Ik in ieder geval niet. Wat heb ik eraan een toertocht te rijden en dat mijn tijd wordt geregistreerd? Er zijn geen prijzen te winnen en geen kussen van de lokale ronde miss. Van mogen ze dat geld volgend jaar inzetten om gewoon meer bevoorrading onderweg te plaatsen. Ik zie meer voordeel in een extra flesje sportdrank en wat energierepen dan een gek stuurbordje. Op het einde van de tocht proberen ze me ook nog een goody bag in de handen te duwen. Ze kijken dus niet eens naar het ontbreken van een stuurbordje op mijn fiets. Ook deze neem ik niet aan. Consequent blijven.

 De tocht is trouwens zeer de moeite waard. De grote drukte manifesteert zich vooral rondom Leiden en op de kortere afstanden. Na 18 km met grote drukte te hebben gefietst komt er een splitsing waarin de 150 km tocht rechtdoor moet en de 50, 75 en 100 km tocht linksaf draaien. Negentig procent van alle renners draait linksaf. De route voert door het Groene Hart over veel kleine weggetje waar het prachtig fietsen is. Maar of ik volgend jaar weer aan de start sta, betwijfel ik. Het werd wel erg druk en als ze 25 en 50 km tochten gaan organiseren waar mensen op stadfietsen aan deelnemen. Allemaal met stuurbordje en dus tijdregistratie, dan heeft het mijn inziens nog maar weinig met wielrennen te maken. Eerder met Amstel Gold Race-achtige taferelen waar commercie te laatste jaren hoogtij viert.