Spaanse 'gravel' wegen

Ik had natuurlijk van mijn fouten kunnen leren. Dat had gekund. Dan had ik vandaag niet staan smeken om asfalt, of op zijn minst op een heuse gravel weg. Ik heb vandaag zo'n 40 km over een verschrikkelijke steenslag weg gefietst. Er kwam geen einde aan de ellende, ik zat bijna jankend op mijn fiets.

Eerst eens de fout uitleggen. Dat was eergisteren. Ik vertrok uit Albacete, een stad waarvan ik nu kan zeggen dat ik er ooit ben geweest en niet veel kunnen me dat navertellen. En dat heeft een reden, er is namelijk heel weinig wat Albacete de moeite waard maakt. Je kan er slapen, fatsoenlijk eten, er is een park, een kerk, een plaza de torres en er is een messenmuseum. En dat was het dan. Oh ja, ook nog een overdekte mooie galerij. En een Corte Ingles. De omgeving bestaat een grote vlakte met graan, druiven en olijfbomen. Er is ook een via verde, een kaarsrecht fietspad over een oude spoorlijn. Vier keer bijsturen op 25 km. Zo vertrok ik uit Albacete, so far so good. Op weg naar de bergen.

Het probleem zit hem in navigatie  speeltjes en bergwegen. Wahoo en Google sturen me over dezelfde wegen heen. Tenminste als ik Google vertel dat ik per fiets reis. Per auto krijg ik andere routes voorgeschoteld. De fietsroutes van Wahoo en Google zijn ruk. Geen ander woord dekt de lading beter. Ik volgde een route naar mijn camping toe. Eerst een smalle asfalt weg, daarna een gravel weg en toen plots linksaf een steenslag weg op. De gravel route blijven volgen was geen optie, die ging compleet de verkeerde kant op. De steenslag weg is eigenlijk onbefietsbaar zonder voor- en achtervering. Om de 10 centimeter een rotsteen die of muurvast zit en dan buts ik er overheen, of de steen ligt los en dan schiet of het voorwiel of het achterwiel er op weg. Elke tien centimeter. Bergop gaat het niet rap. Zes tot zeven kilometer per uur, maar bergaf gaat het nauwelijks harder. Tien procent omhoog is nog te doen, tien procent bergaf over losliggende stenen is echt een crime.

Na een klim en afdaling over de steenslag, ga ik even over op navigeren met Google auto. Maar in het laatste stukje naar de camping toe besluit ik toch weer de Wahoo fietsroute te nemen. Eerst een smalle asfaltweg, daarna gravel en dan uiteraard een steenslag weg. Tien procent bergaf, losliggende stenen en haarspeldbochten. Grrrrr,..... En toen als klap op de vuurpijl een rivier. Geen brug.

Wat nou? Geen brug? Nee, je ziet maar hoe je hier aan de overkant komt. Teruggaan zie ik niet als optie. Weer ophoog en daarna een aardige omweg. Schoenen uit, sandalen aan. Eerst maar eens de rivier doorwaden en de boel inspecteren. Een halve meter diep max, grip genoeg en de stroming is te houden. Eerst de bagage overzetten en daarna de fiets. Dan nog een steenslag pad van 10 procent omhoog klauteren en dan eindelijk nog vier kilometer asfalt naar de camping toe.

Goed, dat was eergisteren. Vandaag had ik de optie op een shortcut naar de volgende camping, of 40 km omfietsen. Die shortcut zou wel eens weer een k-weg kunnen zijn. Maar de shortcut leek toch aanlokkelijk. Heel zeker dat het steenslag zou zijn, was het niet. Je mocht er gewoon autorijden en de weg had een nummer. Motorrijden was overigens verboden. Wat wel mag en wat ook gebeurde, is dat ik weer ingehaald door een mountain e-bike die met 30 kmh omhoog stiefelde. Ik roep hem nog na. Hé, kijk je wel uit dat je niet moe wordt. De eikel. Uiteindelijk bleek het 40 km steenslag. 15 km stijgen, 25 dalen. Het dalen was verschrikkelijk. Ik zal de laatste tien kilometer alleen maar te smeken op normaal gravel. Ik was doodop en ik was er niks sneller mee dan de 40 km omrijdroute. Vijfentwintig kilometer dalen aan max 10 kmh. Ik hoop dat dit voldoende leerervaring was.