Corsica op een fiets, een kleine samenvatting

Waarom moet je vooral niet naar Corsica?
Er wonen Fransen en ze kunnen niet autorijden. Als je hier een stokbrood koopt en een flesje wijn, krijg je er gratis een rijbewijs bij. Tijdens corona tijd hoefde je in Frankrijk maar 1 meter afstand aan te houden, geen anderhalf of twee, zoals in veel andere landen. Ik weet niet of het daar iets mee te maken heeft, maar afstand bewaren tussen fietser en automobilist, dat zit er hier niet in. Er staan wel bij tijd en wijlen borden langs de weg, met als tekst 'partageons en la route' en daarop afgebeeld een fietser en een auto. Tussen die twee staat een pijl en 1,5 meter. Die borden staan er niet veel en ze zijn met 80 kmh niet te lezen. Alleen ik zie ze waarschijnlijk. Op kleine smalle weggetjes door de bergen willen de meesten Fransen wel wachten. Op de drukke doorgaande weg zelden. Toetoet en ze knallen met zestig kilometer per uur snelheidsverschil langs me af. Zonder pardon. Ik kan de grote routes helaas niet overal vermijden en ook op kleine weggetjes hebben ze soms heel erg veel haast. Met vijftig per uur naar beneden fietsen over een weg van anderhalve baan breed plus bar slecht wegdek en dan zit er een auto achter me te claxonneren dat ik aan de kant moet. Mijn eigen veiligheid lijkt van totaal ondergeschikt belang. En alcohol, dat schijnt hier nog steeds ook een groot probleem te zijn. Ik heb een Fransman gesproken die in een ongeluk twee benen heeft gebroken, plus zijn rug en arm. Aangereden door een stomdronken bestuurder met 170 per uur. Ze zouden die Fransozen hier beter kunnen opruimen en vervangen door Spanjaarden of Duitsers. Die hebben wel respect voor tweewielers. Of dat rijbewijs bij een flesje wijn afschaffen. En die eikels hier een keer opvoeden. Daarom moet je dus niet naar Corsica. Tenminste niet op een fiets.

Waarom wel?
Stel je voor dat je het verkeer overleeft en een blog zou kunnen schrijven, dan kan ik uitleggen waarom wel.

Ten eerste,  Corsica laat zich omschrijven als grillige bergen uit zee. En dat is mooi. Punt. Altijd al zo geweest. Gaat nooit veranderen. Ik ben in Japan geweest, grillige bergen uit zee. En in Taiwan, grillige bergen uit zee. Fenomenaal mooi. Geen speld tussen te krijgen. Ten tweede is dit buitenlands Frankrijk. Het is net zo Frans als dat de Elzas Frans is. En toch voel je je net buiten Frankrijk, maar er ook net zo goed in. In de Elzas is nagenoeg elke plaatsnaam Duitstalig. In Corsica Italiaans. Ajaccio, Propriani, Bonifacio, Porto Vechio, Calvi, Zonza en ga zo maar door. Maar ze spreken Frans, bij elke bakker kun je 's ochtends croissants en pains au chocola kopen. Pasta is hier nooit een primero. Elke dag stokbrood. Maar die plaatsnamen geeft me toch een soort ander Frankrijk gevoel.

Ten derde. De natuur is hier schitterend. Stop. Lees dit aub nog vijf. De natuur is s c h i t t e r e n d. Kaal, dor, bramen, rotsen, gras, olijven, kastanjes, eeuwenoude dennebomen, dorpjes tegen de bergwand geplakt, jeu de boules op het dorpsplein, mini mini kerkjes, knal blauwe hemel. Het houdt nooit met fenomenale vergezichten. De mooie bergen uit de Alpen plus de zonnigheid uit de Provence vloeien hier samen. Iedereen zou eigenlijk een keer in zijn leven tenminste een weekje in La Corse moeten verblijven.