Ik denk teveel

Ik denk teveel. Kan dan ook al? Kun je ook daar moe van worden?

Ik heb vandaag een omega wave meting gedaan bij Cohesie, het arbodienst bureau van mijn werkgever. De omschrijving van deze test had nogal een hoog poeha gehalte in zich, de tekst werd nergens concreet. Mij maak je niks wijs als ze over een dashboard van het lichaam gaan schrijven en het volgen van de processen. Gewoon te vaag, dan kan het nooit wat zijn. De man in kwestie die me vooraf uitlegt wat de test inhoudt, begint ook al in vaagheden te kletsen. Ik kap hem direct af, to the point please. Daarna gaat hij wetenschappelijk verantwoord Nederlands praten en laat hij de zweverige marketing poeha kreten achterwege. De test houdt in het meten van de hartslag en hersenactiviteit mbv van sensoren op mijn hoofd. Ok,. Denk ik, dus jullie meten dus toch iets zinnigs en ik stel me ervoor open. Ik doe dit allemaal omdat ik ook niet meer weet wat er met me gaande is. Ik ben al weken achtereen oververmoeid. Ik slaap elke nacht heel lang (11 uur) en vaak ook heel vast. En overdag heb ik ook maar weinig energie over. Er zit wel herstel in het verhaal, ik werk inmiddels weer een paar uur op kantoor, maar ik ben nog verre van hersteld. Ik wil een verklaring.

Die verklaring komt er natuurlijk niet, daar is de casus waarschijnlijk te complex voor. Maar er komt gelukkig wel iets uit de test. De hartslag meting geeft aan dat ik kerngezond ben, niks raars aan de hand. Mijn hart slaat rustig en ik mijn ademhaling is laag. Maar dat hersen dingetje laat zien dat ik niet kan stoppen met denken. Ik ben constant alert. Alert, alert, alert. Eigenlijk moet na aan een minuut rust of zo de hersenactiviteit terug vallen naar een lagere waarde. Bij mij gebeurt dat niet, het is hoog en het blijft hoog. Alert, alert, alert; ik kan niet stoppen met denken. En dat zou wel eens de bron van mijn vermoeidheid kunnen zijn. Er zit geen rust in het beestje. Maar wat doe je aan zoiets? Cohesie heeft wel een paar ideeën, een consult met een sportpsycholoog bijvoorbeeld.

Niet aan het denken denken, zou ik daar rustiger van worden? Maar als ik daar aan denk, dan ben ik dus wel weer aan het denken. Namelijk denken dat ik niet aan denken mag denken. Een stap verder is gaan denken dat ik niet aan denken over het ophouden van denken mag denken. En nog een stap verder en ik ben rijp voor het gesticht, dus dat kan nooit de oplossing zijn. Misschien helpt in dit geval drank gewoon beter of drugs, liefst met een naald ingebracht. Elke dag een fles whisky, een snuif coke en een spuit heroïne, ik denk wel dat mijn hersens dan totaal afgestompt zijn. Rigoureus chemisch tot stilstand gebracht, niet in staat om nog helder te denken, of zelf in staat om überhaupt hersenactiviteit te ontplooien. Misschien is dat wel de remedie. Nu nog uit vinden waar ik die spuit heroïne kan scoren. En die coke. Voor whisky weet ik de adresjes wel, dat is eigenlijk ook het enige aanlokkelijke aan dit plan. Alle single malts ter wereld kunnen uitproberen, elke dag een nieuwe malt. Het is hooguit alleen wat prijzig. Hmm,….wacht, die coke en heroïne zal ook wel aan de prijs kunnen zijn en zo goed betaalt mijn werkgever nu weer niet. En als ik dit plan ga uitvoeren, is wel de whisky het laatste waar ik op ga bezuinigen. Een alcohol verslaving heeft tenslotte pas een beetje cachet als het met echte Schotse single malt uitgevoerd wordt.

OK, slecht plan. Waar wat dan wel? Die sportpsycholoog dan? Zou kunnen maar ik zie het heil zelf eigenlijk niet zo goed. Een tiental sessies bij een zielenknijper en daarna zal ik in de toekomst wel fris en fruitig op de fiets zitten en nooit meer ergens over piekeren. Ik heb er nogal een hard hoofd in. En daarnaast, ik ben er ook een paar honderd euro lichter door want ik vermoed dat mijn basis zorgpolis dit soort akkefietjes om welvaartsziektes te genezen niet gaat vergoeden. Ik ga liever van dat geld een keer op vakantie. Mijn vakantie genen zeggen dat zoiets dan veel beter besteed geld is. Het andere plan is om veel rust in te bouwen in het dagelijkse bestaan. Doe dingen waar je rustig van wordt. Voor mij wordt dan geen stadswandeling, ik loop nog liever over de afsluitdijk heen. Ok, 10 keer saaier, wel rustiger. Verdwalen daar is ook geen optie, daar kan ik me dan ook geen zorgen over maken. Nee, het liefst zit ik weer gewoon op de fiets en dat ga ik ook wel weer doen. Maar dan wel heel erg rustig en niet te ver. Vermoeidheid geneest alleen maar langzaam. Of zoals ik laatst in een boek van Jespen Erling las, snel bestaat niet meer en langzaam leeft nog.