Ik en Yoga? Het moet niet gekker worden!

Ik moet inademen en dan weer uitademen. En dan weer in en weer uit en daarbij moet ik letten hoe mijn borstkas dan mee beweegt. Hoe ben ik hier nu weer in verzeild geraakt? Ik zit op een houten krukje bij een praktijk voor Adem- en Ontspanningstherapie, gevestigd op de zolder van een woonhuis in Maarssenbroek. Van een hoog zweverig poeha gehalte zou ik zoiets gewoonlijk betichten en eigenlijk doe ik dat nog steeds een beetje. Wat moet een mens met zoiets? Iedereen kan toch in- en uitademen? Daar heb je toch geen yoga docent voor nodig? Zo’n iemand die je constant vertelt dat je dingen moet voelen. Ik zeg nog, meten is weten, dat is betrouwbaarder; ik ben niet voor niks ingenieur geworden. Maar daar moet ze niks weten. Ze zoekt naar een uitspraak van Einstein om haar verhaal een beetje meer cachet te geven maar de precieze quote is ze kwijt.

Ik ben niet van de yoga en vage therapieën door zichzelf benoemde therapeuten op hun zolderkamer maar toch zit ik hie. En dat heeft alles te maken met het feit dat ik verre van fit ben. En dat ben ik al een maand. Volgens het bloedonderzoek ben ik kern gezond. Tuurlijk, alles wat gemeten is valt binnen de normale grenswaarden maar mijn lichaam is niet fit. Ik slaap 10-11 uur per dag, mijn pols staat constant 5-15 slagen hoger dan normaal en ik heb nauwelijks energie. Gezond kun je zoiets ook niet noemen. Drie jaar eerder heb ik vergelijkbare vermoeidheid klachten gehad die uiteindelijk na maanden vanzelf weer zijn verdwenen. Destijds ben ik volledig door de medische mangel heen getrokken met de conclusie dat ik eigenlijk kern gezond zou moeten zijn. En nu zit ik weer met die ellende. Op aanraden van mijn bedrijfsarts doe ik dit. Volgens haar zit hier ook meer wetenschappelijk grondslag achter dan achter de gemiddelde Yomanda filosofie.

Na een uurtje sta ik weer buiten. Ik mag de ademhalingsoefeningen thuis verder gaan herhalen en volgende week gaan we verder. Tijdens dat ademhalen moet ik mijn lichaam aanvoelen. Voelen waar je knieën zich bevinden of hoe je borstkas beweegt. Het geeft wel een boel rust. Ik hoef niet na te denken over de wereldpolitiek, of Trump zijn presidentschap gaat uitzingen, of hoe de afvaardiging van Noord-Korea gaat plaatsvinden tijden de winterspelen in Pyeongchang. Ook wat eenvoudigere problemen zoals de hoge waterstand in de Rijn of reorganisatie op mijn werk, passeren niet mijn gedachten. Zelfs of ik nog de afwas moet doen of nog naar de supermarkt moet, is niet gedachten waardig. Alleen maar in- en uitademen en dat aanvoelen. Allemaal leuk en aardig maar voorlopig zie ik me hierdoor nog niet genezen. Maar ik ben de beroerdste niet, ik geef het nog even een kans.

Verder bestaat mijn leven uit niet veel meer dan een beetje werken vanuit thuis maar na een tweetal uurtjes ben ik zoiets al snel beu en ga ik weer op de bank liggen. Als daar nog ooit wereldkampioenschappen in georganiseerd gaan worden, ga ik hoge ogen scoren. En al bank liggende heb ik alle tijd om mezelf eens in te lezen in mijn volgende vakantie bestemming. Taiwan, dat land waarvan de status mij altijd een beetje onduidelijk is geweest. Zijn die nu wel of niet onafhankelijk? Na een dagje wiki lezen, snap ik nu hoe het zit. Of toch op zijn minst bijna. Het is nogal een diplomatieke kwestie waarbij semantiek belangrijker is dan de feiten. Zo hoort Taiwan niet tot de lijst met erkende landen. Dat is een lijst van 196 landen en 193 daarvan zitten in de Verenigde Naties. De overige drie zijn Vaticaanstad, Palestina en Kosovo die nu een waarnemer status hebben bij de VN.   Een land wordt als erkend gezien als het merendeel van de VN leden het land erkennen en volgens wiki is dit de definitie van een erkenning: “Een handeling waarbij een staat aanvaardt dat een bepaalde toestand of handeling waaraan hij zelf heeft deelgenomen, hem tegenstelbaar is.” Ofwel, onmogelijk om te snappen. Laten we erkenning dan maar houden op wat gemiddelde Nederlander er onder verstaat. Goed, Taiwan staat dus niet op de lijst maar wordt wel gemeld als ‘de facto’ onafhankelijk. Niet onafhankelijk volgens de letter der wet, maar wel in de praktijk. De lijst met ‘de facto’ onafhankelijke landen telt twaalf landen waarvan het merendeel niet serieus kunnen nemen. Zo staan Abchazië, Zuid-Ossetië en Transnistrië op deze lijst en ook ISIS staat er op maar dat is niet echt relevant meer. De republieken Abchazië en Zuid-Ossetië alleen erkend door Nauru, Nicaragua, Rusland en Venezuela. Rusland zal wel een politiek belang hebben en de andere drie zijn waarschijnlijk betaald door de Russen. Transnistrië wordt alleen erkend door Abchazië, Zuid-Ossetië en Artsach, maar die drie landen staan zelf op de lijst met niet algemeen erkende landen. Taiwan wordt door 20 landen erkend, voornamelijk landen uit Midden-Amerika, Paraguay en een aantal eiland staatjes in de stille Zuidzee.

Dat Taiwan niet erkend wordt heeft te maken het een China beleid van de Chinese overheid. Volgens de Chinezen is er maar één China en iedereen die dat tegenspreekt, heeft ruzie met deze wereldmacht. En Taiwan heet officieel de republiek China. Dat is slechts een iets andere dan de officiële naam van China, namelijk de volksrepubliek China. Ja, goed lezen dus. Republiek en volksrepubliek. Volgens Taiwan is er trouwens ook een China maar dan geregeerd door twee regeringen. Om de relatie goed te houden in diplomatieke kringen is vooral semantiek heel belangrijk. Elke beschaafd Westers land zou Taiwan gewoon willen erkennen omdat het een democratische welvarend land is maar ook elk beschaafd Westers land wil ook zaken blijven doen met het echte China. Zo is er dus geen Nederlandse ambassade of consulaat te vinden in Taiwan maar wel andersom. Nederland zit wel meer met de Trade & Investment Office (NTIO) in Taiwan, een organisatie die samenwerking probeert te bevorderen op het gebied van cultuur, economie, onderwijs en wetenschap. Zo simpel toch?