Vietnam trafiic

In een woord, verschrikkelijk. Mijn eerste ervaringen met de Vietnamese wijze van verkeersregels is niet positief. Ik schrik enorm van de onbeleefdheid in het verkeer. Ze zijn volledig respectloos ten opzichte van elkaar. Ik kan er helaas niks positiefs over schrijven.

Ik ben vaak in reisgidsen verhalen over het verkeer in den vreemde tegen gekomen. Reizen over Thailand, Laos, Portugal. Elke reisgids neemt een paar van die standaard zinnen op. Iets van dat achterop komend verkeer verantwoordelijk is voor het gedrag van hun voorligger. Dat er bumper op bumper wordt gereden. Of dat voorrangsregels niet zo'n betekenis hebben. Je kent ze misschien wel. Een gewaarschuwd mens telt voor twee en laten we het vooral een beetje aandikken zodat de schrijver van de reisgids niet het verwijt kan krijgen niet te hebben gewaarschuwd. De praktijk viel mij tot nu toe altijd mee. Het was nooit zo erg als omschreven was. Soms een tikkie chaotischer dan in Nederland maar lang niet zo erg als de opgeklopte verhalen uit de reisgidsen.

Vietnam is het eerste land waar ik geschrokken ben van de onbeleefdheid in het verkeer. Saigon was een drama en ik had gehoopt dat als ik eenmaal de grote stad uit zou zijn en in rustiger verkeer zou komen dat ook de chaos zou verdwijnen. Niet dus. Een paar kleine voorbeeldjes om een indruk te krijgen. Voetgangers kunnen nergens veilig oversteken. Nergens. Er zijn wel zebra's maar niemand stopt daarvoor. Iedereen moet tussen de auto en brommers door naar de overkant laveren. Niemand stopt voor een voetganger en oudere mensen moet naar de overkant worden geholpen. Een toeterende vrachtwagen betekent ongeveer het volgende: "Ja, ik heb jullie brommers wel gezien en jullie rijden in de weg. Ik claxonneer om duidelijk te maken dat ik niet ga remmen. Opzouten!". Een lamp aan op je brommer is s avondspits niet nodig. Ongeveer een kwart rijdt onverlicht rond. Als je linksaf wilt en het is druk, dan druk je gewoon je voertuig ertussen. De rest remt maar voor je. Fietsers rijden vaak tegen het verkeer in aan de linkerkant. Niemand lijkt te kijken of er ander verkeer is. Eerst doen, dan claxonneren en daarna heel misschien nog een keer denken.

De enige manier om hier ooit ergens te komen, om ooit een weg over te kunnen steken om ooit links-of rechtsaf te kunnen gaan, is domweg de Vietnamese mentaliteit aannemen. Gewoon jezelf lomp er tussen smijten en het andere verkeer met gebaren en claxon tot stoppen dwingen. Veel kruisingen zijn ook zodanig ontworpen dat lompheid het enige alternatief is. Op een kruisigen krijgen twee tegemoet komende banen tegelijkertijd groen. Verkeer van links en rechts moet dan wachten en ze houden zich hier wel aan de stoplichten. Tenzij je rechtsaf moet, dan natuurlijk niet. Als je op die kruising linksaf wil draaien moet je dus dwars door het tegemoet komende verkeer in. En zodra het rood is, springt het stoplicht van de baan links en rechts op groen. Jezelf ertussendoor proppen is dan het enige alternatief.