Wachten op mijn operatie in het Antonius ziekenhuis

Ik heb mijn meerdere erkend. Ik dacht dat ik notoire zeur was maar ik weet nu beter. Ik lig in het ziekenhuis met een gebroken bekken te wachten op mijn operatie en dat gaat nog een paar dagen duren. De pijn in mijn poot is te houden met relatief onschuldige pijnstillers en ik kan inmiddels met een rolstoel naar de wc en terug. Verder lig ik in bed mezelf te vervelen en probeer wat te lezen en spelletjes te spelen op mijn iPad. Op mijn kamer liggen drie anderen helende patiënten. Ze zijn een voor een zielig. Voor me ligt een man, die ook met wielrennen is gevallen en een nekwervel heeft gescheurd en een ander heeft gebroken. Hij moet nog 6 weken met een kraag omlopen die zijn nek fixeert. Naast me ligt een 90 jarige dame; ik weet niet wat zij heeft doorstaan maar ze klaagt zelden ergens over. Ook de wielrenner tegenover me, is vrij zwijgzaam. Rechts tegenover ligt mijn meerdere. Een dame van een 81 die het op alle fronten wint qua zeuren.

Ze is geopereerd aan haar bovenarm waar een groot litteken zit en gezien al haar blauwe plekken moet ze een rotsmak hebben gemaakt. Dat is reden genoeg om haar zielig te vinden. Maar toch kan ik voor haar geen sympathie opbrengen. Mijn negentigjarige buurvrouw mag niet op haar linkerbeen staan en ze zegt dat ze daarom een soort ooievaar is. Dat soort galgenhumor mag ik wel. En als haar dochter zegt, dat ze een rode neus heeft, zegt ze doodleuk dat ze een borrel is wezen halen. Ze blijft grapjes maken over haar ongemakjes zonder zeurderig over te komen. Maar de aan de geopereerde bovenarm dame is een vervelende oude zeur eerste klas. Ze moet naar huis en alles is voor haar geregeld. Ze woont alleen in een huis met trappen maar er komt een bed op de begane grond en er is hulp voor s ochtends en s avonds geregeld. Ik zou als een kind zo blij zijn om naar mijn eigen huis te gaan maar zij niet. Ze klaagt ook constant over de helse pijnen die ze moet doorstaan. In het ziekenhuis vragen ze standaard naar hoe goed het gaat met de pijn. Op een schaal van 1 tot 10 wordt gevraagd hoeveel pijn je hebt. 1 is pijnvrij, 10 is onhoudbare pijn. Ik heb haar nog nooit een cijfer lager dan 9 horen geven. En dan krijgt ze nog morfine ook. Ik heb ook inmiddels ontdekt hoe ze het doet. Het is eigenlijk heel makkelijk en doeltreffend. Om de paar zinnen wordt er iets kleins zielig verteld. Iets wat we allang wisten en verder geen relatie heeft met de rest van het verhaal wat ze vertelt. Van die dingen als, ja ik woon alleen, en oh ik heb zo'n pijn. En later weer, mijn kinderen wonen niet in de buurt, en hoe moet dat toch nu thuis. Haar kinderen heb ik hier ook nog niet gezien. Die hebben kennelijk ook geen zin in haar gejammer. En ze is echt topklasse hoor. Ze beheerst ook de tactiek van de krokodillentranen.

Een paar dagen later is de samenstelling op de kamer gewijzigd. Ik heb nu rechts tegenover me een dementerende bejaarde van 85 liggen die haar heup heeft gebroken. Een half jaar geleden was ze nog een deftige zelfstandige dame maar het verval is daarna heel rap gegaan. Ze is verward nu ze hier ligt. Ze wil haar bed uit wat natuurlijk niet mag en door het hek ook onmogelijk gemaakt. Ze liggen te sjorren aan het hekwerk van haar bed totdat ze doodop en hijgend terugvalt in haar kussen. De zusters krijgen haar niet stil en uiteindelijk krijg ze een sloot kalmerende middelen toegediend waar ze tot ver in de volgende dag van zal slapen. Naast me ligt een Marokkaanse man die zijn heup uit de kom heeft gehad. Zijn zoon is voorafgaand aan die operatie kleren komen brengen. Eerst dacht ik dat hij zelf geopereerd moest gaan worden maar hij legde uit dat het voor zijn vader is. De zoon in kwestie zag eruit alsof hij klaar is om aan de heilige oorlog te beginnen. Hij heeft een mega baard en gemillimeterd kapsel. Hij draagt een moslim hoedje en een djellaba over zijn spijkerbroek. Als de man s avonds is bijgekomen van zijn operatie komt zijn dochter eten brengen. Mijn vader eet alleen halal, verontschuldigt ze tegen de verpleegster. Halal of niet, het ruikt wel heerlijk kruidig. Veel beter dan dat laffe spul wat ik dagelijks van ziekenhuis krijg. Gelukkig heb ik wel voor elkaar gekregen om een glaasje wijn bij mijn eten te mogen drinken. Dat verzacht de ellende een beetje.