Aangevallen door een wilde gans

In adelaarsvlucht komt de gans achter me aan. Ze heeft maar een doel, mij aanvallen. Dit is niet echt. Dit lijkt meer op een horror scenario uit een Hitchcock film.

Mijn interval training op de Heycopperkade is er eentje om lang te gaan heugen. Loslopende beesten zijn nooit mijn favoriet geweest en deze valt in de categorie rotgans alhoewel het biologisch gezien een nijlgans schijnt te zijn. Ik fietste al hard toen ik haar nest passeerde en ze vanuit het niets uit de berm op me af kwam stormen. Vleugels en snavel vooruit om duidelijk te maken dat ik op moet rotten. Deze actie van moeder gans kon ik nog netjes ontwijken maar ik schrok wel; de vaart zat er op dat moment al aardig in met 37 kmh en wind tegen. Daarna begon de ellende pas echt goed. Als ik achterom kijk, zie ik dat de gans de aanval in gaan zetten. Ze komt nu in een soort adelaarsvlucht achter me aan en ze heeft maar een doel, mij aanvallen. Dit lijkt nauwelijks nog op realiteit; ik ben in een Hitchcock scenario terecht gekomen. Ik denk alleen maar, barst ik moet wegwezen en rap ook. Als ik maar rap genoeg door fiets, dan schud ik moeder de gans wel af. Dit blijkt fout gedacht. Ondanks dat ik dik 45 kmh fiets, haalt ze me makkelijk bij en ze komt laag over de grond klapwiekend achter me aan. Als moeder de gans vlak achter me zit, besef ik dat er geen ontkomen meer aan is. Ik maak een duikende beweging om haar aanval te ontlopen maar deze actie in combinatie met de hoge snelheid zorgt voor zoveel onbalans dat ik over de kop sla en een rotsmak maak. Voor me zie ik de gans met een buikschuiver landen op het asfalt. Godzijdank komt ze nu niet meer achter me aan.

AU!!! Ik ben in de berm terecht gekomen. Ik heb veel pijn en ben een verzameling schaafwonden rijker. Ik wil gaan staan. Niet dat ik het kan, ik barst van pijn maar als ik kan staan, dan weet ik dat ik niets heb gebroken. Al rap zijn er wat omstanders die me de nodige aandacht geven en vragen stellen. Antwoord van mijn kant komt er niet. Ik probeer met hulp te gaan staan maar als ik een pas maak met mijn linkerbeen, zak ik weer direct naar de grond. Ik wil een ziekenwagen, zeg ik. 112 wordt gebeld en 10 minuten later staan er twee ziekenbroeders naast me die me uitgebreid onderzoeken en in de ambulance tillen. Op de spoedeisende hulp is het druk. De onderzoeken en de foto's geven slecht nieuws. Na elk onderzoek en elke dokter verder die ik spreek, worden de berichten slechter. Het betreft een breuk in het bekken en die moet geopereerd worden. De chirurg heeft het over een grote operatie van 4 uur onder gehele verdoving. De hersteltijd wordt in maanden uitgedrukt. Maanden, geen weken. Pas 2-3 maanden na de operatie zal ik pas het been licht mogen gaan belasten. Daarna volgt nog een revalidatie traject van enkele maanden. Zeg maar, einde seizoen en over een half jaar ga ik wel eens besluiten of ik weer wielrenner wil worden.