VJ on Tour

Een grote aaneenschakeling van knulligheden. VJ on tour is als evenement bedoeld om het aftelpunt van nog-100-dagen-voor-de-tour feestelijk in te luiden. Als de rest van de tour evenementen net zo knullig zijn als deze, slaan we alleen maar flaters richting de rest van de meekijkende wereld. Groots aangekondigd op utrecht2015.com, facebook en twitter; en er is flink wat geld in dit evenement gestoken want de toegang is gratis en is het een grote licht en geluidshow met live band. Hoe jammerlijk is het dan het geheel er zo knullig uit ziet.

De show begon. Gewoon op tijd en geen enkele bobo geeft vooraf een praatje gehouden van een paar minuten waarom die show er was en wat dit betekende voor de stad. Die bobo’s stonden in het Beatrix theater in de lounch te borrelen. Hoog en droog en nog geen kwartier nadat de show was begonnen, hadden ze plekje voor het raam ingeruild voor de bar. Laat we maar zeggen, een van de vele gemiste kansen. De show begon met een 15-tal danseressen die de trappen bij het stadshuis gracieus van boven naar beneden afdaalden. Ze konden echt goed dansen; dit was geen amateur gezelschap dat een keer in de week oefent. Behalve deze actie kwamen de dames regelmatig op de trappen in actie. Helaas was de bedoelde choreografie echter ver te zoeken. De dames zwierven met gracieuze passen over de gladde trappen maar wat heen en weer zonder dat mij duidelijk werd wat die omzwervingen voor betekenis hadden. Bovenop de trappen hield een fietskunstenaar met een trial bike een show. Dat is een fiets die niet bedoeld om op te fietsen maar waar acrobatische capriolen op worden uitgehaald. Van zijn show heeft bijna niemand iets meegekregen. Hij stond bovenaan bij de trappen op het plateau dat naar het NS station leidt, een meter of 10 hoger dan het aanwezige publiek. Voor zijn eigen veiligheid bleef hij een beetje van de trappen vandaan met als gevolg dat het publiek onderaan de trappen maar de helft van zijn kunsten zag. Als we als iets konden zien want achter hem stonden hele batterij felle lampen te branden waardoor je verblind werd. Zoiets heet een choreografische blunder van de eerste orde.

Zo rond de klok van kwart voor negen bleek dat er nog een noeste hardwerkende ambtenaar (ze bestaan dus echt) in het pand van het nieuwe stadshuis aanwezig was. Alle ramen waren al de hele tijd donker maar nu was er een raam van binnenuit verlicht. Ook lekker knullig. De lichtshow die op de gevel van het stadshuis verder woedde, had overigens niets met de tour van doen. Het tour logo? Niet in beeld geweest. Nijntje? Ook niet. Beelden van de tour? Ook niet. Nauwelijks iets dat aan de tour gerelateerd is, zat in de show verwerkt. Het Utrecht tour logo is niet getoond, er was geen tour muziek en er waren geen Franse chansons. Ook het begrip nog-100-dagen-voor-de-tour is niet in beeld geweest. Wat was er dan wel te zien? Tsja,.. rare poppetjes, abstracte lijnen, een paar wielen, nep fietsers, schakels van een ketting en ga zo maar door. Een lange brei van onsamenhangende beelden.

De sfeer op het plein waar een paar honderd mensen stonden te kijken, was verder goed. De live band produceerde een bas dreun die mijn ingewanden deed trillen. Voor me stond een groep gillende keukenmeiden, kennelijk vriendinnen van de een van de danseressen die telkens hartstochtelijk werden toegejuicht. De mobiele telefoons draaiden overuren en de selfie hype blijkt nog niet uitgewoed. Toch besluit ik na een dik uur om weer nar huis te gaan. Het is koud, het begon weer te regenen en met de knulligheid van de show had ik het inmiddels ook wel gehad.

VJ on tour? Een jammerlijk gemiste kans.