Ik ben de weg kwijt

Letterlijk dan. Figuurlijk is er niets met de aan de hand, tenminste voor zover ik weet. Ik ben een beetje de weg kwijt in de omgeving Utrecht. Na mijn verhuizing moet ik veel opnieuw ontdekken. Waar zit het tankstation, de Albert Heyn, de milieustraat en waar zit mijn nieuwe huisarts. Ik ken Utrecht gewoon niet zo goed. Ik werk er al bijna 5 jaar maar verder dan de snelweg afdraaien bij mijn werkgever kwam ik nooit. Het Máxima park heb ik inmiddels ontdekt. Daar ligt een rondje van een kilometer of 6 wat eruit ziet als een ideaal fietsparkoers. Een meter of 6 breed en je hebt overal voorrang. Ideaal eigenlijk voor wedstrijden maar dan moet het wel afgezet worden uiteraard. Maar als training ook leuk, zou je zeggen. Maar het is helemaal geen fietspad. Officieel is het een wandelpad waar fietsers gedoogd worden. Maar waarom maak je zoiets dan 6 meter breed? En waarom zijn de strepen op de weg vervangen door iets wat op struikjes lijkt? Op ongeveer twee-derde van de breedte van de weg is een streep getrokken bestaande uit kleine geschilderde struikjes. Erg creatief maar de bedoeling was mij wat onduidelijk.

 

Ik ben vandaag maar rap het fietspad afgedraaid om vervolgens richting Alpen aan de Rijn te rijden. En daar begon het probleem. Ik ken de weg niet en ik moet het nu hebben van de plaatselijke bewegwijzering. Na 14 jaar Almere kende ik nagenoeg alle leuke fietswegen in een straal van 50 km rondom Almere. Dat heeft ook de nodige tijd, energie en verkeer rijden gekost maar de kaart uit je hoofd kennen is toch best handig. Alle navigatie en andere moderne speeltjes ten spijt maar er gaat niets boven de kennis van een local. Ook kaarten zijn rete handig. Goede kaarten wel te verstaan. Een kaart die net niet helemaal klopt zijn ook van die ondingen. Net zoiets als een Ikea beschrijving die net niet helemaal klopt. Het wordt dan wel een aardig kastje alleen past het deurtje niet en staat een pootje wat scheef. Gelukkig worden er zoveel Ikea kastjes verkocht zodat die omschrijvingen inmiddels wel deugen. Iets wat nog niet helemaal deugt, is de bewegwijzering in Nederland voor fietsers. Het zit redelijk goed in elkaar maar het net niet af. Gezien het feit dat ik geen zin het om met een kaart te klooien onderweg en ik nog steeds nul vertrouwen heb in de kunsten van mijn Garmin ben ik toch overgeleverd aan het systeem van de rode bordjes. Of het gebrek eraan.

 

Fietspaden in Nederland zijn ontworpen op een maximum snelheid van 30 kmh. De bochten, overzichtelijk en kruispunten zijn met die snelheid allemaal redelijk goed. Dat klopt ook allemaal wel. Met 40 kmh worden sommige bochten best spannend maar op de kruissnelheid van 28-30 kmh is alles lekker overzichtelijk. Behalve de witte fietsbordjes dan. Daar moet ik toch echt voor afremmen om ze te kunnen lezen. En ik moet ze ook niet alleen lezen. Ik moet en lezen en nadenken waar ik heen wil en op overig verkeer letten. Het is een wonder dat er geen ongelukken gebeurd zijn vandaag. De ANWB paddenstoelen zijn ontwerp technisch vermoedelijk gestoeld op verkeersveiligheid en niet op lekker doorfietsen. Als je op basis van die dingen de weg wil vinden moet je om de anderhalve kilometer stoppen, van je fiets stappen en op je hurken gaan zitten om te ontdekken of je links- of rechtsaf moet.

 

Maar mijn grootste ergernis van vandaag is toch wel dat het systeem van witte bordjes net niet helemaal klopt. Het is goed bedoeld en vaak werkt het ook wel redelijk maar het gaat ook even zo vaak fout. Gouda linksaf, Gouda rechtdoor, Gouda linksaf, Gouda rechtsaf. En plots sta ik bij een T-splitsing en dan ontbreken de bordjes. Ja, en nou? En helaas is dit regelmaat. Het gaat 10 km goed en daarna kom ik op een punt waar het bord zoek-het-maar-uit staat. Dat is mijn vrije interpretatie van een ontbrekend bordje. Ik heb dit lang geleden ook in Lelystad meegemaakt in een poging de weg naar Almere te vinden. Na drie keer het bordje zoek-het-maar-uit te zijn tegengekomen, ben ik uit arren moede maar over de autowegen gaan rijden. Daar klopt de bewegwijzering tenminste.