Rad am Ring 2012

Voor de 10^de keer werd dit weekend de Rad am Ring georganiseerd. Dat is een fiets evenement op de Nürburgring. Geen ronkende motoren dus op het circuit maar vooral zwetende renners. De Rad am Ring is een 24 uurs race voor teams en/of individuen, voor racefietsers en mountainbikers. De bedoeling is heel simpel, zoveel mogelijk rondes rijden binnen 24 uur. Niets voor mij dus. 24 uur in een team van 4 personen zoveel mogelijk rondes rijden, dat kan ik nog uitleggen aan een buitenstaander. Maar 24 uur alleen fietsen ontgaat me. Behalve deze nachtbrakersrace is er ook een 75 en 150 km race. De deelnemers aantallen op deze discipline laten wel zien dat deze categorie een soort bijzaak is. Op de 150 km versie starten 377 mannen en 14 vrouwen. Het totale deelnemersveld is zo’n 2000 man cq teams. Ik start in de 150 km versie en ik heb vooraf bedacht dat ik een tijd van 5 uur wil rijden. Dat lijkt me wel een strak doel. 150 km in 5 uur; dat is 30 gemiddeld en iets van 50 minuten per rondje. Ik reken ook vooraf uit of dit überhaupt haalbaar is op basis van eerdere gereden cyclos. Het antwoord uit mijn statistieken is heel duidelijk. NEE.  Vijf uur is godsonmogelijk. Maar een doel stellen van 5h15 is ook zoiets sufs. Ik reken nog een keer, en nog een keer en nog een keer. Maar het rekenwerk brengt me niets dichterbij de 5 uur.

Op de heenweg naar Duitsland is het vrijdags druk met auto’s, vrachtwagens en sleurhutten. Het regent ook nog eens hard en de wegwerkzaamheden op de A50 zorgen voor veel file. Het is ook weer een grote uittocht van sleurhutten. Ik heb iets tegen sleurhutten. Ik snap de gedachtegang niet om zo’n ding aan te schaffen en om ermee te willen rijden. Ik ga op vakantie en ik mee. Ik neem mee een huis. Ze zouden daar in het grote boze buitenland eens geen huizen hebben. Je zult het zomaar zien. Sta je daar en dan blijken ze geen huisjes te huur te hebben. Mij niet gezien; ik heb mijn eigen huis bij, inclusief 50 mut aardappels. Want stel je eens voor dat ze die daar ook al niet hebben. Maar dat is niet alles waar ik me over verbaas. De sleurhutten worden getrokken door auto’s die ontworpen zijn voor 4 personen en een beetje bagage. Niet meer dan dat. Ze worden niet getrokken door auto’s die daadwerkelijk ontworpen zijn om iets te trekken; auto’s die standaard worden geleverd door met een trekhaak. De sleurhut is hoger dan de auto, breder en langer. En weegt ook bijna net zo zwaar. Als je ooit een vrachtwagen hebt zien rijden waar een aanhanger achter hangt van 20 meter lang, 4 meter breed en 2 meter boven de vrachtwagen uitsteekt, dan staat iedereen raar te kijken. Zeker als die aanhanger van 10 ton maar een as heeft en de vrachtwagen zelf uitsteek spiegels heeft gemonteerd in een poging om nog iets te kunnen zien. Bij bijna elke auto/sleurhut combinatie denk ik: “waar gaat die sleurhut met de auto naar toe?”. En ook, waarom worden die onmogelijk combinaties niet gewoon bij wet verboden?

 Vrijdagavond haal ik mijn startspullen op. Een rugnummer, transponder en een goody bag. De goody bag bevat de gebruikelijke handige en onzinnige prullaria. Een paar energie repen, een pakje icetea, een fles Adidas douche shampoo en een voorbeschouwing van de tour van afgelopen zomer. ’s Avonds in een restaurant spreek ik een renner die de 24 uurs race solo gaat doen. Vorig jaar haalde hij 15 rondes en dit jaar wil hij er 16 halen. Wat zou zijn doel volgend jaar zijn? 17 rondes? Hij gaat ’s nachts even slapen. Tussen 12 en 6 uur ligt hij op een opblaasmatje in zijn auto uit te rusten. Hij liever dan ik. Hij vertelt verder dat ik maar op een punt in de afdaling op de Nordschleife hoef te remmen. Het zal mij benieuwen. Ik kan redelijk goed dalen maar ik vind het eng om in een peloton te dalen. Met 70 kmh houd ik liever een gaatje voor me. En anderen duiken dan weer dat gaatje in. Zo raak ik alleen maar verder achterop. Maar in de koers blijkt dit mee te gaan vallen. Ik haal een paar keer 84 kmh op het steilste stuk en in 2 bochten moet ik licht bij remmen. Bij 1 bocht laat ik deze rem actie een keer achterwege. Mijn voorwiel schuift in de bocht een stukje weg en ik heb de curb stone nodig om de bocht te halen.  De volgende ronde rem ik weer netjes iets bij.

De start van de race is op zaterdag om 13h00; dat is tenminste een schappelijke tijd. Ik hoef geen eens mijn wekker te zetten en ik slaap ook goed voorafgaand aan de wedstrijd. Gewoon 9 uur aan een stuk door. Bij de meeste cyclo’s is de start al om 8h00 of vroeger. Om 7h00 starten betekent om 5h00 ontbijten. Dag nachtrust! Zeker met de hoeveelheiden zorgen (om helemaal niets) die ik me doorgaans maak. Het zorgt er wel voor dat ik ’s ochtend wat extra tijd moet doden met wachten en een boek lezen. Om 11h30 fiets ik vanuit het hotel naar de Nürburgring toe. En omdat ik toch tijd over heb, doe ik nog een rondje over het GP parkoers. De route van vandaag is simpel. 6 keer de Nordschleife plus in alle 6 ronden ook nog een stuk van het GP parkoers. De start is heerlijk. 300 man rijden weg en storten zich een als een kudde losgeslagen beesten het parkoers op. De eerste 3 km is glooiend en dan volgt een afdaling van 8 km. En dat met 300 man. Lachen! En ook heel goed opletten.

De eerste ronde gaat erg rap en mijn pols staat nauwelijks onder de 160. Ook op de semi vlakke stukken wordt fors doorgetrokken. De eerste ronde gaat in 44m11s. HUH?!? Dat is 33,6 kmh gemiddeld. Heel plots begin ik te beseffen dat de 5 uur misschien toch haalbaar is. Ronde 2 gaat in 46m59s, ronde 3 in 48m09s. Elke ronde ga ik iets langzamer maar de 5 uur lijkt zo toch wel haalbaar. Ronde 4 met bevoorrading stop gaat in 51m21s. Ronde 5 met plaspauze gaat in 53m05. In de laatste ronde gaat steeds moeizamer. De pols wil niet meer omhoog en er dreigt kramp in de knieën. Dat laatste kan ik echt niet gebruiken. Kramp in een klim betekent stoppen en zoveel marge heb ik niet nu ook niet. Het laatste stukje van de lange klim naar de Hohe Acht is ook nu nog steeds goed voor 13 %. Zonder kramp en met lege bidons kom ik boven. Tijd om ze hier te vullen heb ik misschien niet en dus ga ik snel de laatste 8 km in. Ronde 6 is uiteindelijk goed voor 53m02s en de totaal tijd is 4h56m46s. Daarmee kom  ik P116 van de 285 gefinishte deelnemers. Dat klinkt niet echt geweldig maar er zijn ook 106 renners die niet uitrijden. Daarnaast is het niveau ook gewoon hoog vandaag. Normaal gesproken zijn er in dit soort cyclo’s ook een paar honderd (soms zelf duizenden) renners die meerdere uren achter de winnaar zitten. Maar dit is geen standaard cyclo, dit is een 24 uurs race. En dat merkte ik heel goed aan de renners die me voorbij rijden. In ronde 5 wordt ik ingehaald door renners die de 24 uurs race rijden in een team van 4. Zij beginnen dan aan hun eerste rondje en zijn nog fris. Ik ben bezig om voor de 5 keer te sterven. En ik was al 4 keer op sterven na dood geweest.