Geant des Ardennes 2012

Omdat het dit weekend tropisch warm is in Nederland. En omdat het dan verstandig is om zoveel mogelijk de schaduw op te zoeken. En het toch vooral rustig aan te doen. En omdat het toch zo heerlijk is om helemaal niets te doen op mijn dakterras. Beetje naar beneden kijken naar de plezierbootje en de skiffs. Een boekje lezen en in slaap vallen.

Ik denk laat ik iets doms doen dit weekend. Fietsen in de Ardennen in de verzengende hitte. Echt iets voor mij. En dan natuurlijk niet zo kippen-eindje maar gewoon goed ver. Vandaag was de Geants des Ardennes, een toertocht van 149 km vanuit Luik over het terrein waar Luik Bastenaken Luik word verreden. En het was een zeer warme editie van de Reuzen. Vorig jaar was het al pufheet, vandaag was de overtreffende trap. Ergens halverwege de middag gaf de boordcomputer 35 graden aan. En dat is veel; zeker als je pal in de zon een berg omhoog ploetert. Wellicht is het handig om even uit te leggen welk probleem het lichaam dan heeft. Buiten is het 35 graden en binnen in het lichaam is het 37 graden. Nauwelijks een verschil en dus geen probleem maar het probleem wordt door mij gecreëerd. Bij inspanning gaat ongeveer 23% van de geleverde energie daadwerkelijk in de fiets zitten. De andere 77% energie is overtollige warmte productie. Deze regel geld niet alleen voor fietsen maar voor sporten in zijn algemeenheid. Het lichaam is bijzonder ineffectief in gericht energie leveren. Om de boel op temperatuur te houden zijn er 2 belangrijke koelingsmechanismes. Methode 1 is om bloed dicht langs de huid te laten stromen zodat het daar aan de buitenlucht kan afkoelen. Bij 35 graden schiet dat natuurlijk niet op. Methode 2 is flink zweten en zweet laten verdampen. En omdat allemaal te compenseren moet er veel vocht in.

Heel veel vocht
2 koppen koffie, 2 glazen jus d'Orange bij het ontbijt.
6 bidons water (van 0,6 liter elk)
1 bidon water gooi ik over mijn hoofd leeg
11 glazen sportdrank
1,5 liter water na afloop.

Vanaf 12 uur 's middags moet ik heel hard mijn best doen om koel te blijven. Ik draag uiteraard geen zweethemd vandaag. Dit in tegenstelling tot enkele andere die ik bij deze compleet voor gek uitmaak. Ik zet de lange rits van mijn wielren trui helemaal open en elk kwartier gooi ik wat water over mijn hoofd. Ik houd het zo redelijk goed vol maar de laatse 20 km doe ik op het gemakje. Mezelf nog meer inspannen is vragen om ellende. De spieren staan al bijna op kramp en ook mijn maag roert zich. De laatste beklimming is ook de zwaarste; de Roche aux Faucons. Deze zit sinds een paar jaar in Luik Bastenaken Luik en is een killer van een klim in de finale. Het lastigste stuk is niet lang, zo'n anderhalve kilometer, maar wel goed voor 12%. En dat is anderhalve kilometer toch best een stuk.

P4 op Sloten

Ik doe deze week nog maar eens de zware variant van koers training. Niet met de auto naar Amsterdam om te koersen maar gewoon op de fiets. En dat in de wetenschap dat ik op de terug weg de oostenwind tegen zal hebben. Goed voor zo'n 150 km en dus goed voor de benen. De heen weg is een makkie met de wind in de rug. De koers stelt ook niet heel veel voor. In het begin gaat even vrij rap maar als eenmaal een kopgroep van 7 man weg is, valt het tempo weg. Pas na 3 kwartier komt er weer leven in de brouwerij en wordt er weer rap doorgereden. Ik peddel redelijk makkelijk mee achterin. Dat kan niet gezegd worden voor een meisje die hier vermoedelijk voor het eerst koerst. Na 4 rondes is ze al twee keer gelost en en na 6 rondes staat ze aan de kant. Die heeft vandaag geleerd dat hard fietsen iets totaal anders is dan ze tot nog toe dacht. Na een uur koers ben ik nog lang niet moe en ik heb zin om aan te vallen. Alleen maar achterin rijden is ook zo triestig. Als iedereen hier van plan is om achterin te blijven hangen en het vertikt aan te vallen, dan kunnen we niet meer zeggen dat wielrennen een sport is. Ondanks het vooruitzicht van een terugrit met wind tegen ga ik toch maar eens aanvallen. Er is een kopgroep van 7 renners weg en het lijkt erop dat de boel bij elkaar wordt gehouden door ploeggenoten van de koplopers. Mijn aanval gaat dus toch geen stand houden en dat is nou net wat ik wil. Twee rondes lang aanvallen en dan weer lekker laten terugvallen in het peloton en me niet druk maken over de eindsprint. En daarna lekker moe naar huis fietsen.

Zoals wel vaker met mijn plannen in de koers, loopt het nooit zoals ik het bedoeld had. Mijn aanval houd wel stand deze keer er ontstaat een groep van 9 renners. Achteraf kom ik er pas achter dat de kopgroep waarvan ik dacht dat die er was al ingelopen is. Ik zit nu dus zelf op kop dus maar tot het eind van de koers ontgaat me dit in het geheel en ik denk dat we strijden voor P8 en hoger. Ik snap er ook geen barst van dat de renners om heen zo hard willen rijden. Waarom toch al die moeite voor P8? De samenwerking tussen de renners in de kopgroep is sub optimaal. Dat kon beter maar we hebben het geluk dat er hier 3 mannetjes bijzitten met kompanen in het peloton die afstoppend werk doen. Niet iedereen is even fris in de kopgroep. Ik ben allang blij dat ik kan volgen als er aan 46 kmh wordt doorgetrokken en ik moet ook een paar kop beurten overslaan. Ik ben echter niet de enige die zit te linkeballen. Ik heb ook zin om tijdens de laatste 8 rondes dat we vooraan rijden om te benen stil te houden en me in te laten lopen. Het is toch maar een achtervolgende groep. Maar ik hou stand en ik kom af en toe op kop en alle uitloop pogingen in de laatste rondes laat ik lekker door andere pareren. Niet dat ik er niet achteraan wil springen; ik heb gewoon de benen niet. In de eindsprint word ik vierde. Mijn hoogste resultaat ooit op Sloten. Zonder er zelf erg in te hebben.

De terug weg was lang, ellendig en pijnlijk. Precies zoals ik vooraf had voorspeld maar dan zwaarder.

strontkoers

In heel Nederland scheen de zon. In heel Nederland? Nee, in een klein stukje Amsterdam bleef het niet droog. Niet meer dan een puzzelstukje grond. En laat ik daar nou net de koers van vandaag moeten afwerken.

Ik doe vandaag maar weer eens een zware training. Afgelopen woensdag was goed voor 152 km en de rest van de week heb ik niet getraind. En morgen is mijn vader jarig, dus dan valt er weinig te trainen. Dan vandaag maar uitpakken dus. Er zijn momenteel bijna nergens georganiseerde tochten. Het is ook vakantie in die hoek. Ik fiets eerst naar Sloten toe wat goed is voor 43 km, dan koers op Sloten en dan weer haar huis. Op de terugweg doe ik nog een klein ommetje om de totaal afstand net boven de 150 km te krijgen. Op de heenweg is het zonnig en op de terugweg is het ook zonnig en zelfs de koers begon zonnig. Tot een kilometer of 10. Het begint eerst met zachtjes sputteren. Het is geen regen te noemen. Overvallen door 4 waterdruppels, zoiets. Dat was ook wat voorspeld was. Er zou wat regen of motregen kunnen vallen. Pas laat in de avond zouden buien kunnen ontstaan. Het zachtjes regenen gaat over in hard regenen en het hard regenen gaat over in ongegeneerd plenzen. Naarmate het harder gaat regenen gaat het peloton ook harder rijden. Vraag mij niet wat de logica maar het is wel wat gebeurt. Het peloton dunt ook langzaam uit. We begonnen met 80 man maar in de eindsprint zijn daar maar 50 renners van over. Het harde fietsen en de tropische hoosbui hebben zo hun uitwerking. Ik bemoei met maar een keer met de kop van koers. Met nog 5 rondes te gaan doe ik een ontsnappingspoging maar meer dan 2 km lang blijven we niet vooruit.

Na de koers spreek ik iemand die net aankomt om de volgende koers te rijden. Hij heeft net even op de buienradar gekeken en het blijkt het overal in Nederland droog is. Behalve 3 stipjes boven Amsterdam. Na de koers fiets ik weer naar huis en ik ben nog geen 3 km van het parkoers weg en ik zie alleen maar droge straten.