De muur van Pantani

De muur van Pantani in het kwadraat, zou ik beter kunnen schrijven. Anders zou ik de wijlen Italiaanse klimmer geen eer aan doen. Die weg ben ik vandaag tegengekomen. Hier zijn geen woorden voor te vinden. Hier moeten superlatieven en beeldspraak aan te pas komen om deze weg te omschrijven. Gewoon maar zeggen dat het steil is, doet geen recht aan deze klim. Alsof ze een trap hebben aangelegd maar vergeten zijn de tredes te maken. Denk aan een hele steile klim. Denk bijvoorbeeld aan de Koppenberg in de Vlaamse Ardennen. En denk dan vervolgens aan het steilste stuk uit die klim. Het stuk waar de weg een machtige 20% de hoogte in schiet. Het stuk waar je rukt aan je stuur en je crankstel in twee-en probeert te trappen. Vermenigvuldig vervolgens die ellende maal twee en dan kom je in de buurt van de muur van Pantani.

Ik rij vandaag niet met de gidsen van het hotel mee. Die rijden me wat langzaam en ik wil gewoon lekker even doorrijden vandaag. Ik plan een route met de Garmin die me een stuk langs het Garda meer naar het noorden zal brengen, vervolgens keren en ergens een terrasje pikken. Dan dezelfde weg terug en dus zuidwaarts en halverwege linksaf slaan en via het bergen en het binnenland weer terug naar het hotel. In totaal goed voor 90 km. Veel vlak en een klim. Tot mijn grote verbazing doet de Garmin vandaag alles goed. En dat terwijl ik hem zelf constant laat rekenen. Thuis in Nederland lukt dat het speeltje nooit. Een kaart met een overvloed aan wegen, fietspaden en ventwegen is veel te ingewikkeld voor het ding. In Italie is het allemaal wat makkelijker rekenwerk. Er zijn minder wegen en is niets zoiets moeilijks dat de ene weg wel per fiets mag worden bereden en de andere niet. Als ik terug zuidwaarts rijdt, stuurt Garmin me plots linksaf een miniscuul straatje in. Ik twijfel maar sla wel linksaf. Omdat de Garmin op de fiets stand staat ipv de auto stand, zal hij altijd de kortste route proberen te pakken. Die route gaat nu door een woonwijk over een verhard pad van nauwelijks anderhalve meter breed.

En dat is het begin van de muur van Pantani. Ik moet gaan staan, gaan hijgen en mijn kleinste verzet schakelen. En dan nog is het harken. Ik kan niet gaan zitten en heb nauwelijks tijd om het display te kijken hoe langzaam ik rijd. Ik heb een snelheid waarbij ik nog niet niet omval. Een stijgingspercentage geeft het displayt niet aan maar ik heb nog ergens een stukje hersenen over dat tijd heeft om te rekenen. Ik zie in een flits dat ik 6 kmh rijd en 25 hoogtemeter per minuut maak. Dat is 25%!!! Na een paar 100 meter kom ik bij de doorgaande weg uit en ik slik even. De ellende zal nu wel over zijn gok ik zo. Dit steile pad is eigenlijk geen weg maar een soort vergissing. De doorgaande weg waar ik nu over ga klimmen zal wel wat beter lopen.

Niet dus! Het is geen 25% meer maar nog wel idioot steil. Ik zie nu dat ik 8 kmh fiets en dat ik 24 hoogtemeters per minuut maak. Nog even rekenen dan; 18%!! En dit stuk blijft een paar kilometer doorstijgen. Een paar kilometer!!!! Dit is geen klim. Dit een geasfalteerd long de ruimte in. De bond tegen het vloeken maakte ooit reclame dat vloeken niet echt oplucht. Dit is niet waar. Ik kan uit de grond van mijn hart vertellen dat ik me een stuk beter voelde nadat ik onze lieve heer een hele verzameling enge ziektes heb toegewenst. Pas als de weg afvlakt en met 8% verder stijgt, kom ik enigszins bij zinnen.