Koersdag 5

Het waait vandaag. De lente is weer even zijn schuilhok in gedoken en het weer is weer even normaal. Dat abnormale lenteweer zo vroeg in maart beviel mij overigens beter. Er staat een forse noordwesten wind te blazen en dat is doorgaans niet mijn vriend. Het brengt koude oceaanlucht en buien. Daarnaast is noordwest ook gewoon onhandig. Ik probeer mijn rondjes zo te plannen dat ik op de terugweg wind mee heb. Als ik eerst 7 km in noordwestelijke richting rij, sta ik bij het Markermeer en daarna is het plons. Maar ik rij geen lange ronde vandaag; het is weer tijd voor koers op Sloten. En ook daar waait het ook hard; zo'n 36 kmh. Wind en koers is een combinatie die mij bijzonder slecht af gaat. En om een of anderen duistere reden rij ik nog slechter bij noordwesten wind. Windkracht 5 en zuidenwind verteer ik beter dan windkracht 5 het het noordwesten. Geen idee waarom. Er zit geen logica in en toch is het zo.

De koers  begint tam met 2 langzame rondjes en ik vraag me af waarom eigenlijk. 36 kmh en een compact peloton. Daarna is het raak en blijft het raak. Het wordt oorlog in peloton die zijn weerga niet kent. Na 5 km slaat de vlam in de pan en ontaardt de koers in een heuse waaierkoers. Er staat bijna overal harde wind van opzij en er worden alleen maar waaiers gemaakt. Waaiers smelten niet samen. Waaiers waaieren verder uit. En het gaat hard. Echt heel erg hard. De koers lijkt niet op de koersen van afgelopen weken. Toen was het makkelijk volgen in de buik van het peloton. Nu heeft iedereen het moeilijk. Na 10 km rijden er 15 man weg en het peloton laat even begaan en gaat daarna pas jagen. In de jacht blijft er nagenoeg niets van het peloton over. Het waaiert alleen maar uit elkaar en het is mij nu al duidelijk. Dit gaat vandaag niet meer goed komen. 15 man weg en een peloton dat geen vuist kan maken. Het is überhaupt een wonder dat ik nog tijd heb om hierover na te denken. Mijn pols staat in het rood en ik moet vechten om het wiel voor me te houden.

Ik kan dit niet, ik heb dit nooit gekund en ik vraag me af of het ooit ga kunnen. Tegen de wind in rijden. Na 20 km is mijn motivatie tot op het nulpunt gedaald. Ik rij nu in een waaier achter het peloton aan en mijn waaier is weer aan het op snipperen. Waarom zou ik nog door koersen?  In een poging ergens op P47 te finishen en daarvoor nog een uur in het rood te moeten rijden. Na 25 km koers geef ik het op. Ik rij een rondje uit en lever mijn rugnummer in. En dat is voor het eerste dat ik deze koers vroegtijdig verlaat. Hier baal ik van. Dit is me nog nooit eerder gebeurd. En al zou het wel ooit eerder gebeurd zijn dan heb ik het verdrongen. Hier ben ik niet trots op.

Als ik omgekleed ben, kijk ik nog even wie er nog in koers zijn. Een kopgroep van 10 man en een 'peloton' van 20 man. De rest is inmiddels ook afgestapt.