Prijs is prijs

Ik moet vandaag vorm hebben. Ik wil gewoon vorm hebben. Het moet toch een keer komen. Niets is zo leuk als vorm hebben. Eigenlijk is vorm hebben niets anders dan beter zijn dan de rest en dus kunnen winnen. En winnen is leuk. Ik heb een goede trainingsweek in de Cevennen achter de rug en daarna heb ik nog een kort herstel ritje gedaan en afgelopen donderdag heb ik er een duurtraining van 5 uur langs het Markermeer tegenaan gegooid. Als het nu nog niet goed zit, dan weet ik het ook niet meer. Tenminste,…..

Ik heb dan hoogstwaarschijnlijk wel vorm. Maar wat voor soort vorm precies? Vorm om lange klimmen met 6% makkelijk te verteren. Vorm om lange ritten van meer dan 100 km makkelijk uit te rijden. En dat zijn nu net de dingen waar ik vandaag geen klap aan heb. Wil ik op Sloten prijs rijden en dat is toch zeer nadrukkelijk het doel van vandaag, dan moet ik juist andere dingen kunnen. Meer iets in de trant van anderhalf hard kunnen fietsen. Pieksnelheden van 50+ makkelijk kunnen verteren en een kilometer lang 55-60 in het uur rijden. Sprinten op de 12. Van dat soort dingen. Vaardigheden waar ik nooit op train. Dus toch weer twijfel. Altijd maar weer twijfel. Wat zou het toch handig zijn als je van te voren zeker wist dat je de koers ging winnen. Dat zou zoveel rust scheppen. Wat zou het toch handig zijn als Andy Schleck nu al krijgt te horen, dat hij de tour gaat winnen. Gewoon 3 weken lang sterven op je fiets en dat is het gedaan. Dat maakt de inspanning ook veel meer de moeite waard. Ik kan dan wel een beetje fietsen. Piekeren en twijfelen kan ik nog veel beter.

Er zit vandaag maar een premiespurt in de koers. Nogal weinig eigenlijk. Dat zijn juist de prijzen die ik het makkelijkst bijeen sprokkel. En bij de premiespurt doe ik ook nagenoeg alles goed. Ik zit goed mee vooraan, ik kan tot de op de meet goed blijven meesprinten en ik voel mijn benen nauwelijks. Helaas, kom ik niet verder dan P4 en er zijn maar drie premies. En dan? Wachten op de peloton spurt? Proberen te ontsnappen? Eerst maar eens even in de buik van het peloton uitrusten. Terwijl ik ergens achteraan bungel, wordt een tweede premiespurt aangekondigd. Lekker handig. Als ze dat vooraf eens hadden gemeld, dan was ik meer vooraan blijven hangen. Nu zit ik helemaal verkeerd. Ik doe nog wel een halfslachtige poging om vooraan te komen maar dat is meer voor de vorm dan dat het iets voorstelt. Zo’n beetje langzaam naar voren wringen zonder teveel in de wind te komen. Dat lukt niet binnen een ronde. Met nog 500 meter te gaan, zit ik ergens op P20. Zinloos om nog mijn best te doen. Dan maar gokken op de eindsprint. En daar ben ik doorgaans niet zo goed in. Met nog 3 rondes te gaan, rijden er 3 man weg. Ze pakken een heel klein beetje voorsprong. Meer dan 300 meter rijden ze niet voor het peloton uit. Mijn inschatting is dat er wel een aantal fanatiekelingen zijn de ze gaan halen. Met drie man drie rondes wegblijven van een jagend peloton is weinige gegeven. Maar het peloton komt niet op gang en de drie blijven steeds maar in zicht. Ik gok op een snelle laatste ronde waarin we ze alsnog pakken. Dat gebeurt niet. Wonder boven wonder blijven ze weg en wij mogen spurten voor P4 en verder. En ik doe zelfs dingen goed tijdens de sprint. In de voorlaatste ronde schuif ik naar voren en ik blijf constant voorin rijden. Heel even kopwerk doen en verder ergens rondom plek 10 blijven hangen. Dat kost kracht, beetje handig sturen en goed opletten. Op het eind raak ik alsnog ingesloten en bij het bruggetje zit weer iets te ver van achteren. Dan maar even door de wind heen naar voren rijden. Tijdens de sprint voelen de benen goed. Ik kan tot op de meet blijven doorsprinten. Niet goed genoeg om de peloton spurt te winnen maar ik rij wel een pak volk naar huis. Uiteindelijk eindig ik op P11. Nog net genoeg voor een beetje prijzengeld. Doel geslaagd. OK, het was maar 2 euro. Maar prijs is prijs.