Alpe d’HuZes

Ik zat gisteren te kijken naar de uitzending op Nederland1 over de Alpe d’HuZes. Een actie om geld in te zamelen voor de strijd tegen kanker. Op zich een nobel streven. Maar de manier waarop dit in beeld werd gebracht, was gewoon tenenkrommend. Het was de aller-goedkoopste EMO-TV die je kan inbeelden. Gewoon te erg om te aanschouwen. Na 5 minuten had ik het al gehad. Elke deelnemer die in beeld kwam, brak na 30 seconden in tranen uit. Iedereen had óf kanker gehad óf een familielid verloren aan de ziekte. Echt trieste verhalen. Hetgeen wat hen overkomen is, gun je je ergste vijand niet. Maar waarom moet je mij daarmee lastig vallen? Er zijn al genoeg trieste verhalen in deze wereld. Tragische verkeersongelukken, echtscheidingen, mislukte carrières, een arsenaal aan enge ziektes of ander hartverscheurend leed. Kanker is een enge ziekte die we nog steeds niet goed kunnen genezen en mensen gaan er aan dood. Ja, dat is triest maar dat wisten we al. Herman Finkers had leukemie en hebben we ooit zijn verhaal gehoord? Nee, hij koos ervoor om dat verhaal privé te houden. En na het zien van de alpe d’HuZes uitzending kan ik die houding nog meer bewonderen.

Er is iets mis de laatste tijd met geld inzamel acties voor goede doelen. Vroeger gaven we gewoon geld aan een collectant of doneerden we af en toe wat via een accept giro. Tegenwoordig kan dat gewoon niet meer. Er moet een actie aan verbonden zijn anders geven we geen geld meer. Iemand moet de Sahara doorkruisen per kameel, een fietstocht naar India maken, het kanaal overzwemmen of ander langdurig, liefst sportief leed ondergaan. Pas als dat gebeurt, lijken we pas weer geld te gaan geven. Waarom toch al die poeha om aandacht te trekken? Wat is er mis met gewoon geld geven? Goede doelen zijn goed. Daarom heten ze ook Goede doelen. Als een doel niet goed zou, dan zouden we een andere naam gebruiken; belasting of zo. Als je een beetje geld over hebt (en de meesten van ons hebben dat) en je hebt een beetje verantwoordelijkheidsbesef (dat hebben helaas wat minder mensen), dan doneer je bij tijd en wijlen een bijdrage. Het is zo simpel als dat.

Maar,….. een goed doel is namelijk niet alleen maar een goed doel. Een goed doel is ook nog iets meer. Eigenlijk is geven aan een goed doel als een moderne aflaat in de Westerse samenleving. In de Middeleeuwen gaf je nog je geld aan de kerk om van je zonden af te zijn. En als je geen geld had, ging je blootsvoets op bedevaart naar Santiago. Of Ommel als je minder goed tegen de blaren kon. Geld geven aan een goed doel doe je niet alleen voor het goede doel. Het is nog steeds je schuldgevoel afkopen. En voor sommigen zelfs een beetje pronken. Kijk mij eens hard werken om geld in te zamelen voor een goed doel. Kijk mij eens mijn best doen om arme kindertjes in Afrika naar school te kunnen laten gaan. En kijk mij eens de Alpe d’Huez opzwoegen om geld in te zamelen.

Ik fiets voor mijn eigen plezier over hoge bergen. Ik rij drie de Ventoux omhoog binnen een dag om een fles Cava te verdienen middels een weddenschap. Ik fiets mijn longen uit mijn lijf in de Italiaanse Dolomieten om te bewijzen dat beter kan fietsen dan andere wielrenners. En ik heb daar nog lol in ook. Ik verbind daar ook geen goede doelen aan; ik gireer af en toe wel wat. En niemand hoeft te weten waar aan en hoeveel.