Op fietsdag vier ben ik uiteindelijk echt tussen de Santiago gangers terecht gekomen. Wandelaars met een rugzak en een schelp er aan vast geknoopt. Plus fietsers met fietstassen waar zo'n zelfde schelp op vastzit. De route die ik op de site van de Europa fietser had gevonden, volgt nu het officiële Santiago pad vanuit Logroño. Misschien eerder ook al, maar toen zat ik bewust naast de route te fietsen. De officiële Santiago paden zijn enigszins geschikt om ook op te fietsen. Maar ik had hier toch liever bredere banden gehad plus een beetje vering in de voorvork. Sommige stroken zijn gewoon verhard, op andere stukken ligt er slecht gravel. Een soort hotseknotse butsweg op mijn 32 mm banden met 5 atmosfeer druk. Later volgt de route weer verharde wegen en is het Santiago pad in geen velden of wegen meer te bekennen. Ik rouw er niet om. Ik vroeg me toch al een beetje af wat de lol van het Santiago pad is. Wat ik er toch nog toe van gezien heb, is de route merendeels niet mooi, echt totaal niet de moeite. Links een wijngaard, rechts een snelweg, en dat dan drie kilometer lang in een rechte lijn. De route heb ik vaak als gravel pad langs de nationale route zien lopen. Als de wandelaars over moeten steken, staan er waarschuwingsbordjes. Misschien is het naief van mij, maar ik had me het pad mooier voorgesteld en met meer natuur omgeven.
Halverwege de route, besluit ik weer van de gps track af te wijken. Die route naar Santiago is ook maar een vaag plan. Zo beland ik tussen de middag in Ezcaray. Leuk dorpje, nog nooit van gehoord, maar de terrassen zitten vol en het menu del dia smaakt goed. En dan nog een opvallend ding of noem het een observatie. Veel Spanjaarden zitten op het terras om te drinken (veelal zonder tapas) en de lokale roddels te bespreken. Er zitten veel minder mensen te eten. In Frankrijk, zie je vooral eters en de keuken gaat daar om 12 uur open. Hier soms pas om half twee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten