Vlagen mist fladderen voorbij en ontnemen mij het uitzicht. Auto's rijden zonder licht door de dichte mistflarden aan me voorbij. Wat doe ik hier eigenlijk op de top van de Aigoual? Het meteorologische instituut dat hier ergens schijnt te staan, kan ik niet ontwaren. Is het de memorie van de roman van Tim Krabbé? Door velen geprezen, maar ik heb nooit zo de genialiteit ervan in gezien. Ik denk dat ik gewoon wat meer vertrouwen in het zonnetje heb gehad vandaag wat niet door de weergoden is bewerkstelligd. Ik dacht dat de brandende zon dat wolkendek wel aankon en dat het een aangename middag zou gaan worden hier op de top.
Niet blijkt minder waar. Het is koud en mistig, vooral erg mistig. Ik zie geen steek. Twee Franse wielrenners vragen of ik een foto van ze wel nemen. Tuurlijk, geen probleem. Twee vermoeide renners voor een bord, een lichtblauwe Fiat 500 op de achtergrond plus een pak grijze mist. Leuk voor het nageslacht. Ik blijf niet lang. Bammetjes met gedroogde ham op peuzelen en weer naar beneden. Nog een foto van het bordje dat de grens tussen het departement Gard en Lozère aangeeft en de afzink in.
Dit was nummertje 4 van de Aigoual. Ik beklom de berg voor het eerst in 1998, daarna nog twee keer en vandaag weer. Misschien ga ik deze vakantie nog een keer omhoog. Sommigen bergen trekken nu eenmaal meer dan anderen. Ik stond ook al eerder 6 maal op de Ventoux, drie keer op de Galibier een 43 keer op de Amerongse berg. Die laatste meer omdat die nu eenmaal in Nederland op 'kruip' afstand ligt. De Aigoual is gewoon een leuke klimberg. De hoogste in de regio en rustig klimmen. De klim route van vandaan was maar liefst 26 kilometer lang, maar nergens meer dan zes procent.
Goed bezig met die bergen op raggen. En niet de hele dag in je tentje zwemmen ;).
BeantwoordenVerwijderenJe werd trouwens nog gemist op de afscheidsborrel van HW vorige week, maar hij snapte wel dat je om de zoveel tijd in Frankrijk moet zijn.