La petite Marmotte

Boven op de top van de Galibier ben ik even corona vergeten. Wielrenners en rensters komen hijgend boven. Ze lopen door elkaar heen, doen een poging hun fiets even tegen de houten balken te parkeren, om vervolgens foto's te gaan bij het colbord. Iedereen vraagt aan elkaar om even een foto te nemen. Een magere Belgische renner in een Peugeot tenu geeft zelfs uitgebreide instructies aan de fotograaf, vanaf welke afstand precies en of de foto staand of liggend moet worden genomen. Dat laatste blijkt plat te heten in het Vlaams. Ik tik een dame, die ik onderweg drie keer ben tegengekomen, tegen haar arm om even een foto van mij te nemen. Niemand denkt hier aan corona, noch aan mondkapje of social distancing. Zo relaxed.

Op de top denk ik ook lang na. Het is ook domweg interessant kijkvoer, al die fietsers, allemaal moe en iedereen maakt een foto op haar manier voor het collen bord. Ik twijfel ook of ik mijn plan ten uitvoer ga brengen en dat is afdalen naar le Bourge d'Oisans en dan via de croix de fer terug. Dat rondje is natuurlijk bekend omdat het de route van de Marmotte is. Maar echt heel lekker gingen de laatste kilometers van de Galibier niet. Ik kan het mezelf ook makkelijk maken en terug fietsen naar Valloire en daar gaan eten. Na een half uur of zo besluit ik om toch maar voor de lange route te gaan. Zo vaak heb ik ook niet de kans om deze route te fietsen.

De afdaling naar le Bourge is lang en kent veel tegenwind op een col die niet eens zo steil daalt. Bevoorrading zoals in een cyclo is er uiteraard niet. Maar gelukkig zijn er terrassen waar ze fatsoenlijke lasagne serveren. Na deze maaltijd, plus appeltaart, een blikje cola en veul water kan ik er weer tegenaan. Op de naar de Croix de fer. Dat blijkt een k-col te zijn. Onderweg een stuk van twee kilometer lang aan 11%, een tweetal afdalingen in de klim en de lange afdaling naar het dal was helemaal een crime. Stuiterasfalt, wegwerkzaamheden en lange stukken met afgeschaafd asfalt en putdeksels die nu 5 cm boven het wegdek liggen. En op het eind klimt het weer een paar lange stukken in iets wat dus een afdaling hoort te zijn. Ik kom gesloopt aan in Saint-jean de Mauriene. 163 km, 4000 hoogtemeters en de laatste 30 kilometer langzaam geradbraakt.

Morgen maar eens niks doen of zo. Eens kijken hoe dat bevalt