Op weg naar Osaka

Gisteren dobberde ik op een eeuw oude tjalk op het Markermeer. Vandaag ben ik naar Schiphol gefietst om een kist te halen nasr Osaka, Japan. Soms schijn ik ook te werken, maar ik doe mijn uiterste best om de schijn op te houden dat ik vaker op vakantie ben dan dat ik werk. Feitelijk is dat trouwens ook waar. Met een 4×9 werkweek en bijna negen weken vakantie per jaar ben ik van de 365 dagen die een jaar gemiddeld telt net iets meer dagen vrij dan dat ik werk. Toch is dit pas de eerste echte grote vakantie dit jaar. Van Berlijn naar huis fietsen, een weekje Schwarzwald, een weekje Alpen plus twee cyclo's in Duitsland en België was allemaal klein spul. Het grote werk begint nu. 

Vandaag was de allertweede keer dat ik naar Schiphol ben gefietst om op vakantie te gaan. De allereerste keer liep dat hopeloos mis. Na 10 kilometer besefte ik dat mijn paspoort nog thuis lag. Oh,... wat was ik kwaad om mezelf. Om nog op tijd op Schiphol te komen moest ik eerst als de sodemieter terug naar huis en daarna alsnog een trein pakken. Dat was vooral een partij stressen. Vandaag haal ik Schiphol gewoon bijtijds, paspoort bij me. Niks aan het handje. No stress at all. Tenminste, zo zou het moeten zijn. Ik kan eigenlijk geen enkele reden om me zorgen te maken en toch doe ik dat wel de afgelopen paar dagen. Dit wordt intercontinentale vlucht nummer ik-ben-de-tel-kwijt en vliegen met fiets nummer ook-geen-idee. Ok, Japan is nieuw, Zuid-Korea waar vandaan ik ga terug vliegen, is bekend terrein. Het enige waarin de altijd al minimale voorbereiding nu nog verder in tekort schiet, is het klimaat. Ik weet niet zo heel goed hoe warm het precies gaat worden, hoe veel regen ik kan verwachten en of het tyfoon seizoen roet in het eten gaat gooien. En ik wil ook gaan kamperen. Dat hoeft natuurlijk niet persé elke dag, maar het schijnt te kunnen in Japan en ik wil dat wel eens proberen. Gewoon voor de lol, vrij kamperen in een park midden in de stad. Volgens de blogs die ik gelezen heb, moet dat kunnen. 

Dat wat onzekere over het weer plus mijn onhandige aankomsttijd maken me wat zorgen. Ik land om 9 uur 's ochtends op Osaka airport, een kunstmatig eiland voor de kust en daarna moet ik mijn fiets uitpakken en over een soort snelweg naar het vaste land toe fietsen. En dat allemaal net nadat ze mijn nachtrust hebben afgepakt. Door het tijdverschil is het al weer ochtend tegen de tijd dat mijn lijf toe is aan slapen . Hmm,... eerst maar eens gaan vliegen. De kist naar Helsinki vertrekt over een uur.

Oh, het verhaal van de tjalk was een verjaardagsfeest van een collega die 60 werd. Ik heb meer dan 10 jaar in Almere gewoond. Toch was ik nog nooit op Pampus geweest en ik had ook nog nooit op het markermeer gevaren. Best mooi overigens en het gebrek aan wind stoorde me niet. Ik heb toch niet van die zeebenen, het zijn vaker fietsbenen.