Straffe koers

Na honderd meter koers vraag ik me al af wat er plots hier aan de aan de hand is. In rondje één gebeurt de allerbeslissende slag van de koers. Het ontploft direct van het begin. Met 48 aan het uur gaat iedereen als een gek van start. Nou ja,... iedereen die kan volgen dan. Ik hoor daar niet bij. Domweg omdat ik het niet kan maar ook omdat ik verrast ben door de agressieve start. Normaal gesproken gaat rondje een op een relatief gezapig tempo. Vandaag dus niet en na twee ronden staat het gemiddelde op 44. Er is op dat moment een kopgroep weg van 14 man en het peloton, of wat daar van over is, is in stukken uiteen gevallen. Nog drie ronden lang razen de groepjes achter de kopgroep aan, totdat de er sprake is van een peloton. De kopgroep is weg het achtervolgende groepjes hebben zich samen gevoegd tot een weinig coöperatief geheel. Iets meer dan 10 km gefietst en ik weet nu al dat de prijzen vergeven zijn. Wat voorop zit, is zo'n beetje de A-garnituur van dit gezelschap en de B-garnituur mag zijn eigen koers gaan rijden.

Behalve deze ontluisterende en vermoeiende start is het daarna verre van afgelopen. Het B-garnituur peloton is hooguit een man of 30-35 groot en goed verschuilen in de buik van het peloton is er niet bij. Daarnaast trekt het voortdurend op een lint om daarna in een versnipperd peloton uiteen te vallen en vervolgens komt het toch weer samen. En dat houdt eigenlijk nooit op. Tot aan de streep is het hommeles. Van een georganiseerde jacht op de koplopers is geen sprake. Iedereen fietst een beetje voor zich. Die kopgroep is weg en de renners die daarin zitten, daar hebben weinige hier de benen voor. Zelf wegrijden met een paar anderen lijkt dan het hoogst haalbare. Maar iedereen wil dat dus en dus trekt het constant op een lint.

Pffffff,..... na een km of 20 vraag ik me af of ik niet beter kan afstappen. Maar dat vind ik eigenlijk zonde van mijn 4 euro inschrijfgeld. Dan maar verder pijn lijden en dat wiel voor me proberen te houden. Uiteindelijk komt niemand weg. Ik ook niet, alhoewel na een km of vijftig het hier toch even op ging lijken maar het mijn tempo en dat van mijn medevluchters zakt langzaam weg. De laatste 3 ronden geeft iedereen het op. Het tempo zakt en we sprinten nog af voor de vorm. Ik vind het wel best zo. Ik ben al blij dat er geen ongelukken zijn gebeurd zijn want tot drie keer aan toe raakt mijn voorwiel bijna een achterwiel en dat had vooral te maken met het feit dat mijn concentratie begon af te nemen. De derde keer ging het echt nog net goed en de oorzaak was mijn eigen domme stuurfout. Wat wil je ook met een gemiddelde pols van 162. Soms dacht ik echt nog maar aan een ding. Houd dat wiel, houd dat wiel. Niet lossen. Ik zag alleen maar grijs asfalt.

Goed, een zwaar koerske dus en de wind was daar onder andere debet aan. Plus een niet te groot peloton, dat helpt doorgaans ook niet om lekker verscholen te zitten. Tevreden? Hmm,.... een klein beetje. Ik heb nog best veel op kop gereden en het uiteindelijke gemiddelde van 41,4 is niet super rap, maar eigenlijk heel normaal voor deze koers. Echter, deze keer hebben we dat zelf bij elkaar gereden. De gebruikelijke gangmakers van de koers zaten vandaag allemaal vooraan in de kopgroep.