Taiwan's prachtige oostkust

De route van Yilan naar Hualien is mooi, mooier, mooist. Het is een weg langs de kust af en de bergen vallen hier bijna loodrecht de zee in. Er is geen sprake van een strand. Het gevolg is een weg die een beetje omhoog en omlaag slingert langs de kust af. De Portugezen noemden het eiland ilha formosa, wat zo goed als prachtig eiland betenkent en daar is geen woord aan gelogen. De oostkust van Taiwan is een soort natte droom voor wielrenners en alles en iedereen die van natuurschoon houdt. En deze natte droom wordt graag gepromoot door de Taiwanese overheid. Er zijn lange afstand fietsroutes over het hele eiland heen en Giant onderhoud een groot netwerk van verhuurbedrijven.

Toch is het niet alleen maar walhalla. Automobilisten zijn nog lang niet opgevoed om rekening te houden met fietsers. En gezond is het ook allemaal niet om tussen de bussen en de grote vrachtwagens te moeten fietsen. Deze diesel vrachtauto's zouden nooit in de Utrechtse binnenstad worden toegelaten. Ik vraag me zelfs af of ze überhaupt door de keuring van het RDW komen. Ook met een heleboel sjoemelsoftware, dan nog niet. Echt gezond kun je dat fietsen hier dan ook niet noemen. Al dat fijn stof kan nooit goed zijn.

Een ander komisch aspect van deze route is dat er veel tunnels en galerijen in zitten. Vooral die tunnels is tricky rijden. Niet elke chauffeur vindt het noodzakelijk om afstand te houden. Ik heb al enkele buschauffeurs de huid vol gescholden na een rakelingse passage. En de goot rechts van de weg is een abrupte loodrechte diepte van minimaal een halve meter en soms nog meer ook. Ik blijf daar dus altijd een meter van vandaan om wat speling over te houden. In de tunnels zit geen goot maar een stoeprand. Om heelhuids en tunnel door te komen gebruik ik mijn enkel broekspijp band. Ok dat klinkt ingewikkeld, maar hier mee bedoel ik een oprolbare stuk plastic dat in opgerolde vorm ervoor zorgt dat mijn broekspijp (van een lange broek) de ketting niet kan raken. In de niet opgerolde vorm is het een 30 bij 4 cm recht stuk plastic. In de kleur fluorescerend geel. Kijk, dat helpt. Ik zit naar elke achteropkomende auto te zwaaien dat ze me alleen ruim mogen inhalen. De meesten werken netjes mee, alleen die eikels van buschauffeurs blijven irritant opdringerig. In Nederland zouden ze waarschijnlijk met een artikel vijf overtreding van de weg zijn gehaald. Rijbewijs kwijt en daar sta je dan met je bus vol passagiers. Ik zou dat hier wel eens willen zien gebeuren. Het komische is trouwens dat ik door sommigen van die tunnels eigenlijk niet heen mag fietsen en er is geen onweg. Toch maakt deze route onderdeel uit van Taiwan cycling route nummer een. Wat dachten ze nu daar precies op het hoofdkantoor? Weet je wat, we sturen die renners een paar keer via een onverhard geitenpad de berg over. Gaan ze vast doen, kunnen we gelijk tegen die buschauffeurs zeggen dat ze ze van de weg af mogen rijden als ze toch die tunnel pakken. Geen idee wie hier heeft zitten slapen, maar het zou me niks verbazen als het dezelfde klungel is geweest die de stoplichten heeft afgeregeld. Die staan namelijk op tijd ingesteld. Zoveel seconden de ene baan, zoveel seconden de andere baan. Of er nu verkeer is of niet. Het gevolg is dat ze auto's en brommers vaak nutteloos staan te wachten voor een mini zijstraatje van links waar geen verkeer uitkomt. Ik heb besloten dat ik als buitenlander die regel mag overtreden.