Sjezen naar Jeju

Geen drie uur van te voren inchecken, geen mega lange Schiphol rij om door de douane te komen en geen mega grote luchthaven waar je met loopbanden of light rails van terminal naar terminal moet worden gebracht. Busan international AirPort is niet zo groot, zeg maar gerust klein. En toch is het gestress voor mijn vlucht naar Jeju toe, wat een drie kwartier vliegen is. En dat ligt niet aan het feit dat het hier stervensdruk is. Tenminste niet op de luchthaven. Maar wel in de stad.

Busan is na Seoul Korea's tweede grootste stad en telt bijna 4 miljoen inwoners. Groot dus, vier keer zo groot als Amsterdam en ongeveer vergelijkbaar met Berlijn. Mijn fout zat hem in de inschatting dat het hooguit een uurtje of zo met de metro van mijn hotel tot aan de luchthaven zou zijn. Lekker dom. Mijn hotel zit aan de ene kant van deze mega stad en de luchthaven aan de andere kant. Welke idioot bedenkt dan dat het een uurtje in de metro zitten is? Hmmm,...ik dus. Terwijl ik in de metro zit af te te tellen en op mijn klok zit te kijken, besef ik mijn fout. Ik zit nu bij halte 209 en ik kom van halte 202 en dat duurde al een een tijd. Een blik op de metro kaart leert me dat ik moet overstappen bij halte 227. En dan via een andere lijn verder. Ok, daar slecht 3 haltes op maar die liggen wel weer verder uit elkaar. Nog een keer nadenken, nog een keer kijken op mijn mobiel. Barst, dit gaat niet goed zo. 

Bij halte 211 stap ik over op een nieuw gewaagd plan. Ik heb nog een uur voordat mijn vlucht gaat en ik stap uit om met een taxi verder te gaan. Gevaarlijk plan want het verkeer is ook stroperig in de stad en ik heb geen idee waar ik precies zit. Maar in de metro blijven zitten lijkt sowieso een garantie om een vlucht te gaan missen. Dan maar een deze gok. Bij de uitgang blijft mijn vriendin net aan de verkeerde kant hangen bij het metro poortje. Haar koffer is door het poortje maar zij was net een fractie van een seconde te laat. Nog een keer uitchecken met de T-money card heeft geen zin. Het poortje blijft dicht. Niet handig en dus maar bellen met de lokale security die in vloeiend Koreaans ons iets probeert duidelijk te maken. Geen idee wat, maar gelukkig zijn er wat omstanders die de situatie begrijpen en hulp bieden. Het poortje gaat nog een keer open en we kunnen verder. Boven houden we een taxi aan, en nog een, en nog een. De eerste twee werden bestuurd door chagrijnige oude mannen die geen sjoege hadden voor een ritje naar de airport. 

De derde is een chauffeuse die ons door de stad heen wurmt. Haar rijstijl blijkt typisch voor deze regio en is het best te typeren als drammerig en digitaal. Het drammerige karakter laat ze vooral in de stad zien, het digitale bijna de hele rit. Op de expres way laat ze grote gaten vallen met haar voorligger zodat we steeds rechts ingehaald worden. Maar ze blijft plots vol in de ankers gaan om daarna weer plankgas te geven. Ondertussen doe ik niet veel anders dan op de klok kijken en op de klok kijken. Plus een poging te doen om uit te vinden hoe ver het nog is. Als ik de luchthaven in beeld krijg, heb ik nog 40 minuten of zo. Maar we moeten nog eerst een stukje rijden, parkeren, uitstappen, betalen en op zoek naar de incheck balie van Jeju air. Het inchecken verloopt redelijk vlotjes. Nou ja bijna dan. Ik had een aansteker in mijn tas laten zitten en die mocht niet mee met de ruim bagage. Vijf minuten wachten, kamertje in, tas openmaken, aansteker eruit, verontschuldiging maken en snel naar de gate. Plassen, een broodje kopen voor onderweg en in de rij gaan staan voor het boarden. Net op tijd voor een relaxte vlucht naar een prachtig vulkanisch eiland.