Terug in de koers

Rugnummer 1 mag ik opspelden. Ik vroeg nog aan de man bij de inschrijftafel, weet je het zeker? Normaal gesproken is dat niet een rugnummer dat je zomaar krijgt. De nummer 1 is een koers is de man die het jaar ervoor gewonnen heeft. Chris Froome mag in de tour starten met rugnummer 1 en Nibali mag de giro volgend jaar starten met rugnummer 1. De trimmers koers op Sloten is van een iets andere allure maar ik had verwacht dat zelfs hier rugnummer 1 zou zijn voorbehouden aan de meubelstukken van deze koers. Voor de renners die er altijd zijn en prijzen pakken of voor de man die de koers financieel ondersteunt. Niet voor iemand zoals ik die geen deuk in een pakje boter fietst in deze wedstrijd en maar heel zelden aan de start staat.

En ik sta weer aan de start. Ik heb hier heel lang over getwijfeld. Om weer koersen te rijden. Vorig jaar vroeg ik me nog af ik ooit weer wielrenner wilde worden. Zo’n malloot die zijn benen scheert, zich afbeult tijdens lange trainingsritten en iemand die wedstrijden fietst. Ik wist niet heel zeker of ik daar nog de wil voor op kom brengen en dat ik alleen maar gevaar op de weg zou gaan zien. Ik weet het eigenlijk nog steeds niet. En een pruts koersje is niet genoeg om dat duidelijk te krijgen. De wedstrijd zelf is eigenlijk niet zo heel spannend. Het tempo zit er lekker in met 42 kmh en elke ontsnappingspoging wordt teniet gedaan. Behalve de laatste dan. Anderhalve ronde voor het eind rijdt een klein groepje weg en niemand in het peloton reageert. Ik doe niks anders dan peloton vulling spelen en in de buik van de grote groep meefietsen. De andere twee opvallende dingen van vandaag zijn dat ik niet een keer even een praatje maak met een andere renner en verder doet ook helemaal niemand dat. Iedereen zwijgt en fietst hard. Het andere opvallende is dat er halverwege koers een stel ganzen het parkoers wil oplopen. Altijd maar weer die stomme rotganzen. Dit keer ondervind ik er geen schade van.

De koers is overigens maar een onderdeel van de totale fietsarbeid vandaag. In de koers bemoei ik me expres niet met de kop van de koers. Ten eerste dat ik daar de benen niet voor heb en ten tweede dat ik vanuit Utrecht naar Amsterdam fiets voor de koers. Ik trap ook nog gewoon 100 km in de polder weg. Vooral die terugrit ga ik me nog even heugen. Pffff,…… ik zat er al een tijdje goed doorheen maar toen was het nog 25 km naar huis. Net voor de onweersbui ben ik binnen en mag ik onder de douche gaan staan. En daarna op de bank neerploffen…