Hulptroepen

Het is vandaag schitterend weer in de Franse Alpen. En de weersvoorspelling voor komende zondag zijn hopeloos. Kou, regen, onweer, rukwinden en andere ongein. Typisch weer waarbij je liever in het dal en binnen blijft. Ik word er niet vrolijk van, al een paar dagen niet. Zoals altijd hou ik alle weersites in de gaten en de voorspellingen verschillen van dag tot dag en van dorp tot dorp. Het varieert tussen gewoon slecht en compleet rampzalig. Zondag is dus de cyclo maar vandaag is het mooi weer. Dus toch maar een rondje fietsen. Ik ben hier nu toch en de bergen hebben teveel aantrekkingskracht op mij om in het dal te blijven. Ik besluit om een stuk van de route van zondag te verkennen en via Villard-Reculas naar Alpe d'Huez te fietsen. Dan de Alpe af en slotklim verkennen.

Eenmaal onderweg gaat het heerlijk. Ik klim makkelijk en rustig. Ik heb mijn pols onder controle. Geen gekke dingen doen en gewoon rustig klimmen. Na een uur en een kwartier sta ik boven in wat rustig het lelijkste ski-oord van heel Frankrijk kan worden genoemd. De zon schijnt nog steeds uitbundig. Weet je wat, ik doe de col de Sarenne er nog even bij. Het gaat toch zo lekker en de natuur daarboven is nu eenmaal mijn favoriete landschap. En vandaag is het mooi weer, zondag zien we wel weer verder. Het weggetje over de Sarenne is hobbelig en de natuur fenomenaal. En het weggetje is zo ook slecht dat ik nu al besluit om dit zondag niet te doen als het noodweer is. Of de organisatie de route nu wel of niet aanpast maar ik wil niet midden in het noodweer op dit weggetje verzeild raken. Er ligt veel grind en de weg is heel erg hobbelig. In de afdaling moet ik bijremmen om de snelheid eruit te krijgen. Harder dan 50 kmh en ik ben bang dat dan mij stuur uit mijn handen trilt.

Halverwege de afdaling kom ik een paar maal langs wegwerkzaamheden. En bij een van die werkzaamheden gaat het mis. Ik fiets over een smal randje asfalt vlak langs een vrachtwagen. Stapvoets over een stuk asfalt cq berm. Ik schrik als ik een pfffffst hoor en vermoed dat de vrachtwagen een rem loslaat of zoiets. Een meter verder besef ik echter dat die pfffffst van mijn achterwiel afkomstig was. Lek, en goed lek ook. Er zit een grote scheur dwars over de buitenland heen. Stik, hoe krijg ik dat gerepareerd? De buitenband is duidelijk aan vervanging toe en ten eerste is dat zonde want die was net nieuw en ten tweede heb ik geen stukje leer bij me om tussen binnen- buitenband te leggen als zijnde nood reparatie. Ik offer een plastic kaartje op van de lokale fotograaf die me vandaag op de Alpe heeft gefotografeerd. Hopen dat dat helpt. Het lijkt te werken want na een paar minuten heb ik weer een opgeblazen band. Ik voel en kijk nog even en alles lijkt goed. Maar net als ik op wil stappen, hoor ik weer een pffffst. Barst, reserve binnenband ook naar de filistijnen.

Tijd voor de hulptroepen. Mijn ouders zitten op dezelfde camping als ik. Zij doen aan nep kamperen. Ik doe aan nog nepper kamperen. Zij hebben een sleurhut, ik heb een auberge die geen kamers meer had maar wel een ingerichte tent op de camping er schuin tegenover. Bij de auberge heb ik gewoon half pension. Mijn ouders hebben hun mega mega zomer vakantie zodanig ingedeeld dat ze mij op de fiets kunnen aanschouwen. Je kent het wel. Zoonlief van 10 jaar oud zit op voetbal en op zaterdagochtend staan zijn ouders langs de lijn. Inmiddels zijn we dertig jaar verder en er lijkt niets veranderd; ik blijf het aardig vinden. Ik bel even en een uurtje later komen ze me ophalen. Best makkelijk zo'n pechservice. Ik zal straks maar eens een flesje wijn gaan brengen.