La Vaujany 2014

 Ik heb een doel. Want wat is nu een seizoen zonder doel? Voetballen zonder doel, dat kan niet. En fietsen zonder doel kan dan weer wel maar dat het is wel een beetje troosteloos. Er zijn mensen die als doel hebben om zoveel mogelijk kilometers in een jaar te maken, of in ieder geval  meer dan een select clubje vrienden. Dat zie ik echter niet zo zitten. Ten eerste heb ik geen vrienden en ten tweede is fietsen nu eenmaal  kilometers maken. Maar kilometers maken als doel stellen om doel kilometers maken, dat is een cirkel redenering waar ik voor pas. Ik zit niet zomaar doelloos op mijn fiets om mijn tijd te verdrijven; ik heb een doel. Nou ja, eigenlijk ook niet helemaal waar. Als ik niet zou fietsen, zou ik iets anders moeten bedenken voor de zeeën van vrije tijd die ik heb. Als ik niet zo zelfzuchtig in elkaar stak dan gebruikte ik mijn vrije tijd om zinvol en maatschappelijk verantwoord bezig te zijn. Ik hou de fiets industrie een beetje bezig en ik zorg ervoor dat die fietspaden niet voor Jan Doedel aangelegd worden maar daar houdt mijn maatschappelijke bijdrage in de vorm van een uit de hand gelopen wielren hobby wel mee op.

Het doel van dit jaar is de Vaujany. Een course cyclosportive in de Franse Alpen, ook wel bekend als het kleine broertje van de Marmotte. De Marmotte was mijn eerste cyclo. Toen was het al een groot evenement, tegenwoordig kent deze een gelimiteerd aantal deelnemers van 7000 man/vrouw. Bij de Vaujany die een week eerder wordt gefietst staan er doorgaans 500 man aan de start voor de lange afstand en op de korte afstand nog een paar 100. Minder massaal dus maar ook niet zodanig klein dat er op zondagochtend een pelotonnetje van 100 renners vertrekt. En de Vaujany mag dan wel het kleine broertje van de Marmotte zijn maar met zijn 174 km en 3850 hoogtemeters is het nauwelijks een makkie cyclo te noemen. Er zijn veel cyclos die het met minder imposante getallen moeten doen.

De voorbereiding tot nog toe loopt als een zonnetje. Ik heb een overnachtingsplek geregeld net naast de start. Niet in een hotel deze keer maar in een ingerichte bungalow tent maar wel met half pension in de herberg aan de andere kant van de weg. Ik heb met ingeschreven voor de koers. Ik moet alleen nog een vervalste doktersverklaring in elkaar flansen. Dat gaat me steeds beter af. Nog een paar keer oefenen en die dingen zijn niet van echt te onderscheiden. Zijn die Fransen ook weer blij. En ik moet nog een doel stellen voor het doel. Want een cyclo fietsen zonder doel, dat is ook maar zozo. De hele dag op de fiets zitten zwoegen en pijnlijden op een lichtgewicht racefiets in de Alpen, dat moet natuurlijk wel ergens toe leiden. Een snelle tijd of een goede klassering of zo. Dat kan ik tenminste mezelf trots in de spiegel aankijken en maar mooi zeggen dat ik 113^de ben geworden in een koers die verder niemand kent.