Nooit meer bedrijfsuitjes!

Dit blog gaat niet over een fietstocht. Ook geen wandelreis dit keer. Dit wordt een klaag blog. Het is maar dat je het weet. Geen heroïsche daden op de fiets of extreme hoogtes die worden bereikt in een of ander Europees hooggebergte. Dit is een klacht tegen domheid, platvloersheid en vooral tegen stupide bedrijfsuitjes.

Ik ga deze avond mee op een bedrijfsuitje. Er is sinds alle bezuinigingen weer wat geld en tijd beschikbaar en dan kunnen deze dingen er weer vanaf. En na vanavond verlang ik weer met heimwee terug naar de crisis van weleer. We krijgen in een Utrechtse werfkelder een show voorgeschoteld die nauwelijks Hollandser of platvloerser kan. Muziek van Andre Hazes en Frans Bauer en allemaal met kinderachtige versierselen op lijf en leden de meest suffe quiz ooit spelen. Waarschijnlijk ooit ontwikkeld door een uitgerangeerde medewerker van SBS. Dit is een show waar zelfs het doorgewinterde publiek van Frans Bauer zijn bedenkingen bij zou hebben. Iets in de trant van, zoiets is toch niet voor ons bedoeld. Dat is toch meer iets voor groep zes op de basisschool. Of voor een kudde mongooltjes. Meer opgeleide mensen zouden die laatste groep wellicht een klasje medemensen met een verstandelijke beperking hebben genoemd. Feit blijft dat voor het wie het ook bedoeld is, onze groep wellicht een tikkie te intellectueel is voor dit soort fratsen. De meeste hebben hier een universitaire opleiding achter de rug en dan niet in de categorie culturele antropologie of kunstgeschiedenis maar vaak een technische opleiding waar heel wat beta inzicht voor nodig is.

We worden onderverdeeld in vier groepen met stupide namen, Oranje, Kroegtijgers, Rood wit en blauw en de naam van mijn eigen groep is me al ontschoten. Het was iets met een oranje hoofddeksel wat ik op had moeten zetten maar wat ik heb vertikt. Ook een strijdkreet schijnen we nodig te hebben. Die mogen we zelf verzinnen. We kijken elkaar apathisch aan. Het is pas het begin van de avond en niemand is nog in een ludieke bui. 

"Zucht, heel diepe zucht" 

Het is er uit voor ik er erg in heb. Laat dat dan maar onze strijdkreet zijn, voeg ik er aan toe. 

Om het allemaal nog wat erger te maken, blijkt het buiten ook nog eens stralend mooi weer te zijn. Het is voor het eerst sinds 1991 dat er in september in de Bilt tropische temperaturen zijn gemeten. Het is nu heerlijk toeven op de terrassen in de stad. Maar in plaats daarvan zitten dertig man in een knallend warme en verstikkende kelder een stupide quiz te doen. Na de eerste pauze na een half uur loop ik met een collega naar buiten. Hij wil roken; ik wil frisse lucht. 

"Wat gaan we doen?" zeg ik.

"Gaan we gewoon de stad in en laten we hier de boel de boel. Dan wordt het misschien toch nog leuk" ga ik verder. 

Hij kijkt me meewarig glimlachend aan en rookt zijn peuk op. Daarna gaat hij weer naar binnen. Ik besluit het geheel nog even aan te kijken maar na een halfuur chagrijnig voor met uit te hebben gestaard, slaat bij mij de twijfel toe. Moet ik hier nu opzichtig en theatraal mezelf recalcitrant opstellen en en plein public mijn ongenoegen uiten om daarna geagiteerd de ruimte te verlaten. Of zal ik er met de stille trom vandoor gaan. Blijven zitten beschouw ik niet als een optie. 

Na een uur van voort kabbelende ellende in de vorm gejoel, holle leuzen, foute muziek en verkleed ongein, houd ik het voor gezien. Het vooruitzicht om hier nog drie uur te moeten doorbrengen is een tantaluskwelling die ik mezelf liever bespaar. Ik vertrek met de stille trom en ga naar huis. De collega naast me voor wie het ook allemaal niet zo hoeft, zegt dat hij de rit maar uitzit.

Buiten is het mooi weer. De zon schijnt. Het is een fabelachtig mooie zwoele nazomer dag. Thuis staat nog een pan franse vissoep te wachten die ik gisteren heb klaargemaakt. Glaasje wijn erbij en op mijn dakterras stilletjes genieten van een mooie zomeravond. En ik ga de komende weken elke avond genieten van het feit dat ik die avond geen bedrijfsuitje heb.