Wandelen met SNP reizen

Op dag een zit de groep 's avonds bij het avondeten bijeen. Otto, onze gids voor de komende dagen legt uit wat we de komende week mogen verachten en hij vraag ons ook wat wij verwachten van de reis. Of we edelweiss willen zien of zo. Niet dat hij dat op commando tevoorschijn kan toveren maar hij wil vooraf weten of onze verwachtingen wel haalbaar zijn. Liefst vooraf zoiets weten dan achteraf worden geconfronteerd met klachten. Hij blijkt zelfs in Zwitserland te wonen en zich in de zomer als freelance gis te verhuren. Zo werkt hij voor SNP maar in winter ook op zijn vrije dagen als skileraar. Verder heeft hij ook gewoon een kantoorbaantje; iets met een rechten afdeling op een Zwitsers verzekeringskantoor. Er wordt een voorstel rondje gedaan. Altijd handig, even namen leren kennen en iemands wandelervaring polsen.

Zoals zo vaak zijn alle aanwezigen echte wandelaars. Behalve ik dus. Ik begin met mezelf voor te stellen en te zeggen dat ik een hekel aan wandelen heb. Ik ben meer van het wielrennen, voeg ik eraan toe. Wandelen doe ik uit noodzaak. Niet dat ik een poging wil doen om grappig te zijn alhoewel ik wel weet dat dit meestal ook een bijverschijnsel is van deze opmerking. Nou Rob, dan zit je hier goed. Dit is namelijk een wandelreis. Ja, ik weet het.

Daarom geef ik er altijd maar wat uitleg bij. Ik hou niet van wandelen, serieus niet. Thuis wandel ik ook nooit. Ik ga nooit wandelend naar de supermarkt om de dagelijkse boodschappen te halen, ik sta niet op loopbanen in de sportschool en ik zal ook nooit een vierdaagse lopen. Wandelen is een onplezierige onhandige manier om jezelf verplaatsen. We hebben auto's, motoren, fietsen en treinen uitgevonden om op een makkelijke snelle en comfortabele manier ons van A naar B te verplaatsen. Wandelen is langzaam, tijdrovend en vermoeiend.  Wandelen doe je alleen uit noodzaak. En bergen vormen een noodzaak, tenminste in mijn geval. Ik hou van bergen en ik ben verliefd op hooggebergte. Geen enkel ander landschap is zo ruig, imposant, mooi, rustig en indrukwekkend tegelijkertijd. Als ik in de bergen ben dan is het goed. Ik kan makkelijk de hele dag op een bankje zitten en de bergen aanschouwen. En dat voor een energieke sportieve zenuwpees als ik die niet tegen stilzitten kan. En om op de echt mooie plekjes te komen, zit er echter maar een ding op. Die wandelschoenen moeten aan. Je zou ook kunnen zeggen dat zoiets op een mountainbike kan maar daar ben ik het niet mee eens. Ik heb al een aantal maal mensen een ATB een berg op zien dragen omdat het pad onfietsbaar was geworden. Laat die fiets dan toch gewoon achter in het dal, denk ik dan. Het zijn namelijk ook wandelpaden bedoeld voor wandelaars die hoog boven in de bergen het landschap willen aanschouwen. Zelfs een verdwaalde wielrenner begrijpt zoiets.