Toch nog een cyclo dit jaar. Vorig jaar heb ik er vier gedaan en dit jaar heb ik heel lang gezocht of er ergens nog een aardige cyclo was. En of ik überhaupt nog wel een cyclo wilde rijden. Maar een dagje sterven in het zadel is toch een van de mooiere dingen om te doen op vakantie. Ik ben niet zo van op het strand liggen, bier zuipen of helemaal tot rust komen op een vakantie. Ik kom meestal doodop terug en gebruik de baas zijn tijd om weer een beetje bij zinnen te komen.
Na lang zoeken kom ik uiteindelijk uit bij de Arlberg giro. Een tocht die kennelijk geen mens kent in Nederland want er staan slechts twaalf landgenoten aan de start op een deelnemersveld van zo'n 1000 man. En er staan ook vrouwen aan de start maar die groep blijft helaas erg klein; ongeveer 10% van het totale veld. De route is 150 km lang en telt twee zware beklimmingen. Volgens het schema waren het er trouwens 148 km. En die laatste twee km waren niet leuk. Ik zat er een beetje doorheen op het einde. Het rondje gaat vanuit Sankt Amton am Arlberg over de Arlberg pas. Dan een lange afdaling en vervolgens via de Silvretta hochalp strasse over de Bielerhöhe heen. Dan weer een hele lang afdaling van zo'n 40 km en dan nog 20 km vals plat.
De Silvretta hochalp strasse is zonder twijfel de mooist weg van heel Oostenrijk. Vorig heb jaar heb ik al heel veel lol gehad door de weg drie keer op de motor te rijden. Ik moest namelijk 12 euro tol betalen en dat geld heb ik er dik uitgehaald. Eerst omhoog, dan weer terug tot aan het tolhuisje en dan weer omhoog. En nu mag ik er fietsen. Langzaam fietsen, dat wel. Want het is een akelig lange steile berg. Ik wil een abonnement op deze berg.
In de hele lange bijtrap afzink krijg ik kramp en niet zo zunig ook niet. Ik drink twee bidons leeg maar het wil niet helpen. Bij de derde bevoorrading onder aan de berg zie ik mezelf genoodzaakt op nog een te stoppen. Weer twee volle bidons. In de laatste 20 km word ik nog een paar keer ingehaald. Ik wil aanklampen maar de loerende kramp in mijn benen zegt me dat ik dat beter niet kan doen. Na 150 km (twee km meer dus dan vooraf aangekondigd) finish ik na een kleine 5 uur in het zadel. De finish is hier midden in het dorp in de dorfstrasse en het is hier gewoon een groot feest. De laatst 300 meter loopt lichtjes bergop en ik sprint omhoog. Tussen een haag van joelende mensen en cheerleaders bij de finish. Ik word door de speaker aangekondigd als winnaar van de ronde van Italië. Zo'n roze trui is best leuk. Ik steek ook mijn handen de hoogte alsof ik de giro heb gewonnen. Kan mij het ook bommen, het slaat natuurlijk nergens op maar het was te leuk om niet te doen. Dit soort feestelijke finishes waar iedereen als een winnaar wordt verwelkomd kom je niet veel tegen. De muziek brult hier uit de speakers. Highway to hell van acdc; kan het toepasselijker?
Eindstrijd: 4h 52m 34,3 s
Resultaat: P324
Gemiddelde: 30,351 kmh
150 km en 2400 hoogtemeters
Gemiddelde pols: 156
Maximum snelheid: 92,5 kmh (nieuw record)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten