Koersdag 2

De eerste keer koersen op de chique carbon racer. De eerste keer net-niet prijsrijden. De eerste echte voorjaarskoers. Geen overschoenen, dikke handschoenen en winterjacks meer. Ook voor het eerst een fatsoenlijke snelheid tijdens de koers. Een max van 55,5 kmh en een gemiddelde van 42,0 kmh over 58 km. Dat lijkt weer ergens op. Met mijn vorm is weinig mis. Ik verteer de snelheid gemakkelijk en zelfs bij de premiespurt kan ik meedoen. Bij de laatste premie spurt voor 3 prijzen word ik vierde. Da's net niet genoeg maar echt hopeloos is het ook niet. De eindsprint is wel als vanouds hopeloos. De laatste 5 km wil niemand op kop rijden maar we willen wel allemaal vooraan rijden. Het peleton rijdt “en bloque” met 8 man breed over de weg. Er is geen ruimte meer om langs het peleton naar voren te rijden. Niemand valt aan, niemand neemt initiatief. Het is wringen, wringen en nog eens wringen. Als haringen in een ton rijden rijden we naar de finish toe. Snelheid zit er ook niet in. Het is niet om aan te zien maar ik doe er evengoed aan mee. Ik wil ook meesprinten; de benen zijn nog lang niet moe. Met nog 500 meter te gaan zit er nog steeds geen lijn in. Om gek van te worden. Ik zit al 4 km ergens op P40 te zoeken naar een gaatje. Wat ik ook probeer, niets lukt. De laatste 500 meter gaat het eindelijk rap maar dat is veel te kort om nog iets te kunnen proberen. Als een losgeslagen ongecontroleerde kudde mongolen stormen 50 man op de finish af. Het is gewoon zielig. Ik win niet; ik heb ook geen idee waar ik ergens eindig. En het interesseert me trouwens ook niet.

Ook zondag is er nog een primeur. Ik rij een van de eerste voorjaars toertochten. Honderd kilometer vanuit Driebergen. Het voorjaar is nu echt begonnen. Laat dat wielerseizoen maar komen. Ik ben er klaar voor en ik heb er zin in.