Help!! knie doet pijn

Maandenlange voorbereiding is naar de Filistijnen. Ik word wakker en besef dat het goed mis zit. Mijn pols is veel te hoog (56) en ik barst van de slaap. En dat na een nachtrust van 10 uur. Maar dat is niet het probleem. Ik heb nog rustdagen genoeg en heb nog voldoende tijd. Wat mij verontrust is een pijnlijke knie. Het is me onduidelijk of het een pees of een spier die zeurt maar het is zeker een pijnlijke zeur die ik al voel als ik gewoon loop. Dat is niet goed. Als ik een pees heb overbelast de laatste 2 dagen, dan kan ik de Maratona wel schudden. Als alleen de spier overbelast is, maak ik nog een kleine kans. De spier gaat in de loop van de dag ook alleen maar meer irriteren. Dat geeft de burger niet echt moed. Het is niet de spier die afgelopen zondag in de kramp schoot. Die zat in het rechterbovenbeen. De spier die nu wringt begint ergens aan de achterkant van mijn rechterknie en loop pal naast de hamstrings.

Eigenlijk wilde ik vandaag een rustige training doen. Een rondje van 80 km met een kleine bult en zo'n 1000 hoogtemeters. Zelfs daar zie ik vanaf. Ik ga ook niet in de bergen wandelen. Ook dat lijkt me onverstandig. Beetje klote allemaal. Ik ben in Oostenrijk en zit midden tussen de Alpenreuzen. Ik voel me echter als een halve invalide. Ik zou wel kunnen gaan wandelen. Kunnen is het probleem niet. Willen ook niet. Dat pijntje in de knie is niet echt een beletsel. Maar als ik zou gaan wandelen of zou gaan fietsen, dan ben ik bang dat ik probleem alleen maar erger maak. Ik ga dus noodgedwongen met de auto op weg. Ik rij de doodlopende weg van het Kauner dal in met als bestemming de WeisseeSpitze. Dit blijkt omgebouwd tot een toeristische trekpleister en de tol voor de weg is niet misselijk. 22 euro per auto, ongeacht of er 1 of 5 personen inzitten. De panoramische weg naar boven is schitterend en er zijn tal van mooie uitzichtpunten. Ik heb nu ook de beroemde Weissensee gezien waar in de winter alternatieve elfsteden tochten worden gereden. Als ik me dat probeer voor te stellen in dit met zon overgoten dal, is het toch wat lachwekkend. 200 km op een langwerpig meer schaatsen. 5 km heen en 5 km terug. En dat dan 20 keer.

Het dal eindigt bij een skipiste op 2750 meter hoogte. Er ligt nog wel wat sneeuw maar niet genoeg meer op te skiën. Er is een mega restaurant en een kinderspeeltuin. In de speeltuin staan ook grote trampolines. Geen nep dingen maar echte en zelfs nog in redelijke staat. Ik kan me even niet inhouden en klim er op. Ooit een turner geweest, altijd een turner. Springen, springen, springen. Ze veren goed en ik vlieg makkelijk 4 meter omhoog. Even lager springen en wat salto’s proberen. Ik sta stil en vraag me af hoe dat ook al weer ging; salto achterwaarts. Wat moest ik ook alweer met mijn armen doen? Niet nadenken, Rob en springen. De eerste salto achterwaarts gaat zonder problemen. Puur op intuïtie. Dan maar eens hoger gaan springen. Ook dat lukt nog steeds makkelijk. Ik spring salto’s achterwaarts en vlieg boven het hek van 3 meter hoog uit. Er staan een paar kleine kinderen van 8 jaar oud me een beetje bête aan te kijken. Wat doe die meneer nu? Gelukkig zie ik hun moeder ook. Dan hoef ik ze niet zelf uit te gaan leggen dat ze mijn kunsten beter niet nadoen.


Waar de weg eindigde en dus de skipiste is, is er ook nog een kabelbaan die je naar een hoogte van 3108 meter brengt. Vanaf daar heb je een schitterend uitzicht over de Ötztaler Alpen, de Ortles Alpen en het Bernina massief. Ik koopje een kaartje en laat me omhoog takelen. Bovenop de kam is er een uitzicht zoals je dat mag verwachten op een bergkam van 3108 m hoogte. Fenomenaal mooi!!! Niet gewoon mooi of schitterend. Dat dekt de lading niet. Er valt nu alleen maar in superlatieven te spreken. Er verdwijnt nog een pad een stukje de berg op maar dat eindigt vrij snel. Geen enkele toerist doet de moeite om te kijken of de nabij gelegen rotswand te beklimmen is. Ik wel. Het is maar een klein stukje en dan sta je 80 meter hoger boven op een bergpiek. Net naast een houten kruis dat van zijn sokkel is gedonderd. Het pad stopt al snel dood en er is nog een staalkabel waar je met je met het nodige klim en klauterwerk mee omhoog kan hijsen. Als je kind van 10 jaar oud dit zou proberen, dan floot je hem of haar subiet terug. Ik heb minder gezond verstand als het op dit soort klauterpaden aankomt en klim omhoog. Goed opletten waar ik mijn bergschoenen plaats en goed de staalkabel vast houden. Boven staat een stalen paal met meteo meet apparatuur. Hoe ze dat ding hier in vredesnaam hebben gekregen is mij een raadsel. Ik sta helemaal alleen op de rotspunt. Was het uitzicht op de kam fenomenaal mooi. Hier mag er nog een schepje bovenop worden gedaan. Er zijn domweg niet genoeg superlatieven om dit beschrijven.