Venezuela deel3

Het was eens allemaal zo mooi. Venezuela was een tropisch land met grote olie bronnen, een min of meer stabiele regering en er was zelfs redelijk wat toerisme. Totdat Chávez aan de macht kwam in 2000. Hij pleegde al eerder een staatsgreep in 1992 maar die mislukte en hij kwam doordaar in de gevangenis. Chávez verworf daar populariteit onder het volk door artikelen in kranten te schrijven. Hij was tegen de corruptie van de huidige reagerende partijen en wilde meer olie geld naar het volk brengen. In 2000 komt hij dus alsnog aan de macht; deze keer legaal. Zijn populariteit duikelde in 2 jaar van een president voor het volk naar een corrupt leider met zelfverheerlijking trekjes. Als Chávez zijn 4 uur durende preken op de nationale TV loslaat, staan de huisvrouwen met potten en pannen kabaal te maken in de straat. 4 uur lang. Ze wilden even naar een soap kijken maar hebben geen zin in het gezeik van hun president. Particuliere bedrijven die door Chávez worden genationaliseerd, gaan binnen no-time failliet. Grote joekels van reclame borden langs de weg laten zien, dat de daar gelegen nationale plantage 600 ton bonen per jaar produceert. Dankzij het socialisme laat het reclame bord ook nog lezen. Nog een foto van Chávez erbij en een leus voor een sterk sociaal Venezuela. Voor de nationalisering van het bedrijf produceerde het trouwens gewoon 1200 ton bonen maar dat vertelt het bord natuurlijk niet.


Inmiddels is Chávez ruim 10 jaar aan de macht. Zijn regering is corrupter dan alle voorafgaande Venezolaanse regeringen. Er zijn nu meer minister posten dan ooit tevoren. Verkiezingen worden gefraudeerd en zijn niet anoniem. Als je tegen Chávez stemt, krijg je nooit meer een lening bij een bank van de staat. Er staat namelijk ergens een vinkje achter je naam. De inflatie staat op 20% per jaar. Caracas is de meest criminele stad van Zuid-Amerika. Heel veel buitenlanders zijn gevlucht. Het toerisme is enorm gekelderd. Het aantal buitenlandse reisjes van Chávez met zijn privejet is ontelbaar. En ga zo maar door.

Ik verblijf dus nu in een land waar nauwelijks toerisme is. Dit heeft voor- en nadelen. Er zijn geen ansichtkaarten te vinden en nauwelijks souvenirs. Alles en iedereen spreekt Spaans. Engels kennen ze niet. Winkels gaan vroeg dicht en zijn vaak ook zondags gesloten. Daar staat tegenover dat hotels nooit vol zijn. En je struikelt er niet over fotograferende Jappaners, dikke Amerrikanen of suf geklede Engelsen.