met een veerpont de rivier over

Tijdens de reisdag naar Ciudad Bolivar steken we de Orinoco over. Geen brug maar een veerboot. Het klinkt simpel. De boot oprijden; even varen en weer eraf. Zoiets zou niet meer dan een kwartier hoeven te kosten. Tenminste in Nederland. Ik heb wel eens de pont over het Amsterdam Rijn kanaal genomen. Daarmee is deze oversteek goed te vergelijken. Ongeveer even ver en er moeten ook grote vrachtwagens meekunnen. Daar varen de veerboten om het kwartier volgens een heus vaarschema. Maar dit is niet Nederland maar Venezuela. En dan gaat het natuurlijk anders. Er is hier een veerschuit zonder motor en een losse duw- en trekboot. De veerschuit word tegen de kade aangedrukt. Er zijn geen kabels die de boot precies naar de aanleg steiger sturen. De duw- en trekboot moet dit klusje klaren. Daarna mogen de autos eraf en mag de nieuwe lading autos en bussen erop. Een grote bus heeft de grootste moeite de veerschuit op te komen. Er worden grote planken onder de wielen gelegd die de verbinding moeten maken tussen de veerschuit en de kade. De bus komt de veerschuit op maar de planken schieten met een luide klap onder zijn wielen weg. Als alles op de boot staat, kunnen we weg. Nu mag de sleepbot weer aan de slag. Het lukt hem niet de veerschuit los te tekken van de kade. Iedereen op de veerschuit staat te kijken hoe de sleepboot zijn werk doet. Iedereen heeft er ook een mening over. De beste stuurlui staan aan wal; die gedachte ongeveer, alleen staan we nu letterlijk op de boot ipv op de wal. Na 5 minuten klooien heeft de sleepboot eindelijk de veerschuit los gekregen. Daarna duwt hij de boot weer naar de overkant. Daar begint het geklooi opnieuw. Armoe troef en geklooi is het. In Nederland is de veerschuit en de sleepboot een geheel; dat is 10 keer handiger. In Nederland is niemand geinteresseerd in de techniek van de boot; we weten wel dat het werkt. In Nederland ben je in een kwartier aan de overkant. Hier doe je er minstens een uur over. En dan alleen als je de eerste keer mee mag. Als het druk is, sta je een paar uur in de rij. Het lijkt de Venezolanen ook niets te kunnen schelen. Haast is geen begrip dat in hun belevingswereld voorkomt. Ze denken er niet bij na. Er lijkt alleen een begrip te bestaan voor reizen. Ze gaan naar familie toe om kerstmis te vieren. En of ze daar nou een dag over 2 dagen over doen, maakt niet uit. Als in Nederland dezelfde Venezolaanse boot zou varen op het Amsterdam Rijn kanaal, zou het om de zoveel tijd in het nieuws komen. Het zou een politieke kwestie zijn. We zouden het oplossen en een echte boot gaan laten varen. Dat hebben we trouwens al gedaan.