L3B

Donderdag 10 juni:
Opstaan, ontbijt maken, nog even internet controleren voor de verkiezingsuitslagen en dan alle spullen in de auto laden. Ik moet ongeveer 700 km rijden naar de Vogezen en de laatste paar kilometer gaat over B-wegen. Ik presteer het voor de tweede keer om in Remiremont fout te rijden. Vorig jaar gebeurde me dit ook al. Op de kaart lijkt de doorgaande weg de weg naar Mulhouse te zijn maar in de praktijk gaat de doorgaande weg naar Besançon. Na een mooie rit over de Ballon d'Elsace kom ik om half zeven aan in de auberge ”le coin de la stolle“. Tas weer uitpakken, fiets uit de auto halen en douchen. Vanavond lekker eten en morgen goed rusten en de spullen voor de cyclo ophalen. Het begint als een ritueel te klinken. Ik begin op een doorgewinterde cyclo rijder te lijken.

Het enige wat me dit weekend bezig houd, is de vorm van de dag. Ik voel me niet helemaal lekker uitgerust en dat ondanks het feit dat ik na Limburg mooiste niets meer gedaan heb. Alleen maar veel rusten, gezond eten en andere van die verantwoorde dingen. Ik heb last van een beetje hoofdpijn, mijn linker knie lijkt toch niet helemaal hersteld van de krampaanvallen van afgelopen zaterdag en de pols is ook niet superlaag. Ik denk dat ik trouwens altijd wel iets bedenk om over te piekeren. Zelfs al zou ik me super voelen en het hotel ligt naast de start en de route is me op het lijf geschreven en ..... enzovoort enzovoort. Dan bedenk ik wellicht toch weer iets anders om over na te denken. Staan mijn plaatjes onder mijn schoenen wel strak genoeg? Of is de sportdrank niet over datum? Of hoor ik ergens een vage kraak in mijn fiets?

Als er mensen zijn die zich echt nergens zorgen over maken, kom dan naar mij toe. Ik praat je geheid een complex aan.

vrijdag 11 juni:
Traditionele rustdag voor een cyclo. Spullen ophalen, lekker eten tussen de middag en goed rusten. Vroeg naar bed en je proberen me nergens zorgen over te maken en gewoon goed te slapen. Dit laatste lukt altijd maar ten dele.

Zaterdag 12 juni.
De trois Ballons (ook wel L3B) telt 205 km en 4400 hoogtemeter. Vanuit Champagney wordt een ronde over de 3 ballonnen gereden met op het einde een venijnige slotklim. Behalve deze klimmen zitten er ook nog 4 cols in de route om de verbindingen tussen de 3 Ballonnen mogelijk te maken. De slotklim is wat deze cyclo extra zwaar maakt. Zonder deze klim is de tocht 188 km en redelijk normaal. Maar eenmaal terug in Champagney na 188 km volgt eerst nog 12 km vals plat en en dan een klim van 5 km met 10% gemiddeld. Na 200 km doet alles pijn en de klim naar klim naar “les Planches de belles filles” is onder normale omstandigheden al een kreng. Kun je nagaan hoe dat ding voelt met 200 km in de benen.

Iets over de organisatie (of meer het gebrek eraan)
* De douches zijn koud. Ik ga hierover klagen en krijg te horen dat ze het jammer vinden. Actie wordt niet ondernomen; het is alleen maar “desolée”.
* Er liggen nergens meetmatten op de route. Je kunt naar hartelust afkorten om zo een snelle tijd te rijden.
* De bevoorading is magertjes. Ze hebben nergens sportdrank en het aangeboden eten is ook niet veel soeps.
* Er is geen bewaakte fietsenstalling bij de finish.
* Er zijn te weinig stoelen en tafels bij de finish; iedereen zit op de grond.
* Ze krijgen het niet voor elkaar om de uitslag direct te publiceren.
* Er is geen goody bag. Alleen een T-shirt in maat L. Andere maten doen ze niet aan.
* Parkeergelegenheid is slecht geregeld.
* Te weinig verkeersregelaars. In een afdaling moeten we ergens rechtsaf. Met een paar pijlen op de grond denken ze dat ze er hier wel zijn. In een echte cyclo staat er een mannetje op dit punt.

Als je dit vergelijkt met andere cyclos die evenveel kosten aan inschrijfgeld, kun je stellen dat deze cyclo echt met de Franse slag wordt georganiseerd. Het is gewoon luiheid troef; ze doen er niet eens hun best voor. Alle goede bedoelingen van de vrijwilligers ten spijt maar hier is ruimte voor verbetering. Zeg maar gerust zeeën van ruimte.

Het doel van vandaag is goud rijden. En dan niet met een flut marge; ik wil wel een beetje deftig goud rijden. Goud rijden betekent dat je een heus diploma krijgt uitgereikt, geprint op echt papier waar dan de kreet “brevet d'or” op prijkt. Om goud te rijden moet je sneller zijn dan 9h00. Ik mag er zelfs 9h20 over doen omdat ik ouder ben dan dertig. Hoe ouder je wordt hoe minder snel je hoeft te zijn voor goud. Ik vindt die 20 minuten ouderdomsbonus maar niets. Goud is dus gewoon sneller dan 9h00 en zoals al eerder gezegd wil ik niet met 8h55 komen aanzetten. Ik had zelf 8h30 in gedachte. Dan moet ik dus een sneller gemiddelde gaan rijden dan dat ik ooit een berg cyclo gedaan heb. Dat lijkt redelijk onhaalbaar maar door de grote afstand van de L3B is dit wellicht mogelijk. Er zitten ook een aantal lange vlakke stukken in en als je hier in een snelle groep zit, valt er tijd en snelheid te winnen. We beginnen vandaag met een aanloop van vals plat naar de Ballon de Servance. Al op het stuk vals plat rijden we 38 kmh en de Polar schiet direct de hoogte in. Op de eerste Ballon blijft de Polar hoog en snelheid hoog. Op de volgende col krijg ik last van beginnende krampverschijnselen. Het gaat nog niet zoals ik wil. Pas na 60 km begint het te lopen. De kramp ligt niet meer op de loer. De benen beginnen zich goed te voelen en het is nu gewoon lekker cyclo rijden. Op de laatste Ballon gaan de benen zeuren en daarna volgt een lange afdaling en een lang semi-vlak stuk. Ik zit hier mee een groep die het tempo op 40 kmh houdt en we hebben zelfs even een begeleidende motard voor ons uitrijden. Na 188 km en 7h20 staan we weer in Champagney. Ik ga mijn doel dus makkelijk halen. Over de laatste klim kan een kort zijn. Wat een vuil kreng. De eerste 4 km gaan met gemiddeld 10% maar de klim is erg onregelmatig. Stukken van 8% worden afgewisseld met stukken van 13%. Ik finish na 8h08 en dat betekent P415 in de algemene rangschikking op anderhalf uur van de winnaar. Missie is geslaagd. Nu eerst eten, drinken en mijn diploma ophalen. Hierna mag ik nog 17 km terugfietsen naar mijn auto; gelukkig allemaal bergaf.