Nog meer mont Ventoux

Als een grote magneet trekt de mont Ventoux aan elke wielrenvezel in mijn lichaam. De kale berg heeft te veel aantrekkingskracht op me om links te laten liggen. Ja, er liggen hier in de omgeving nog tal van andere leuke klimmetjes en mooie binnendoor weggetjes. En die heb ik lang nog niet allemaal gezien. En de Ventoux heb ik een paar dagen geleden al vanaf Bedoin beklommen. Dat wat was mijn vijfde Ventoux. De andere vier was een losse beklimming vanuit Bedoin en de andere drie vormden een cinglee du Ventoux. Waarom zou ik toch een zesde keer omhoog fietsen? Het is totaal nutteloos. Ik kan net zo goed mijn tijd verdoen in het zwembad vandaag of meedoen aan het jeu de boules toernooi op de camping vanmiddag. Waarom toch deze zelfkwelling om die berg op fietsen?

Hier heb ik wel antwoord op. Het is de aloude vraag aan een bergbeklimmer. Waarom moest hij de berg beklimmen? En het antwoord luidt altijd, omdat die er is. Bergen worden beklommen omdat ze er zijn. Zo simpel is het leven. Als er een berg is moet die worden beklommen. En de Ventoux kan nooit vaak genoeg worden beklommen. De reus van de Provence wordt reus genoemd omdat in de weide omgeving geen andere hoge bergen liggen. Boven op de top is heb uitzicht fenomenaal. Dat uitzicht, plus de zware beklimmingen hebben mij zo veel aantrekkingskracht dat ik het gewoon niet kan nalaten. Ik moet die berg op. Ook al wordt het mijn zesde, het moet gewoon.

Ik doe vandaag de moeilijkste kant van de Ventoux. De klassieke en volgens velen de zwaarste kant is de klim vanuit Bedoin. Volgens het punten systeem dat Salite.ch aan beklimmingen toekent is dat echter niet waar. Bedoin is goed voor 1269 punten maar Malaucène is goed voor 1319 punten. Zwaarder dus. Toch ervaar ik ook de klim vanuit Bedoin als zwaarder. Ook de Malaucène zijde kent stroken van 10% en meer en deze stroken zijn ook een paar kilometer lang. Toch zitten er tussen de lange steile stukken telkens weer wat makkelijkere stukken zodat je weer op adem kunt komen. In de Bedoin zijde zit alle ellende samengepropt in een slopende klim van 10 kilometer door het bos. Vandaag dacht ik zelfs, hee het is nog maar 5 kilometer naar de top, ik ben er al bijna. Is daarmee gezegd dat de klim vanuit Malaucène een makkie is? Nee, absoluut niet. 22 kilometer klimmen en ruim 1600 meter hoogteverschil. Al klimmende en boven op de top besef ik goed waarom ik zo graag deze berg beklim. De klim is zwaar en langzaam maar zeker zie ik de top dichterbij komen. Het laatste stukje naar het Observatoire is machtig. De grote witte toren straalt als altijd boven op berg. En het uitzicht blijft schitterend. Ik kan niet genoeg van dit uitzicht en deze berg krijgen. Ik voel me hier net een kind van drie dat van de glijbaan is gegaan in de speeltuin en aan zijn mama blijft vragen. Nog een keer, nog een keer, nog een keer.

Mont Ventoux

Onderweg naar de top kom ik vier verschillende fotografen tegen die allemaal een commercieel greintje van het Ventoux gevoel proberen mee te pikken. Ik noem dat felle concurrentie, zeker gezien het aantal fietsers op de berg. Al klimmen heb ik vandaag 15 man ingehaald op een klim van 21 kilometer. Bij Châtelet Renard kwam er een renner met een moordend tempo over mijn gezwoeg heen. Hij kwam vanuit de makkelijk kant (Sault) maar ik kon hem daarna onmogelijk bijhouden. Veder is het vandaag betrekkelijk rustig op de reus van de Provence.

Mijn route van vandaag is een soort van buiten spelen op de Ventoux en dat met een boel tegenstanders. Geen wedstrijd of zo maar meer tegenstanders die het gezwoeg van vandaag extra lastig maken. Ten eerste loop ik nog steeds rond met het aangezicht van een bokser die een harde rechtse hoek op zijn kaak heeft opgevangen. De verwondingen van de val van afgelopen zondag zijn nog goed zichtbaar en ook voelbaar. Een blauw oog, een dikke wang, korsten op mijn wang en nog steeds een verdoofd gevoel in een deel van mijn kaak en nog wat pijn met kauwen. Deze kwetsuur zit mijn fietsprestaties niet echt in de weg maar prettig is anders. Behalve mijn gehavende wang heb ik in de val ook ergens een tik opgevangen met mijn linkerbeen en die is nog steeds wat stijfjes. Een van de meer geduchte tegenstanders van vandaag is de zon. Het is warm in de Provence. Warm warm. In getallen heet zoiets 33 graden Celsius en weinig wind. Maar de echt tegenstander luistert gewoon naar de naam mont Ventoux. Als je dacht dat alpe d'Hueze een zware klim was, dan vergis je je. De Nederlandse berg is een lachtertje vergeleken met de kale berg.

Om er eens wat statistieken tegen aan te gooien om duidelijk te maken welke berg nu zwaar is en welke berg nog zwaarder. Op de site salite.ch kunnen profielen van zo'n duizend verschillende passen worden bekeken. En er wordt ook een moeilijkheid cijfer aan een klim toegekend. Dit is een beetje arbitrair maar doorgaans geldt dat hoe langer een klim en hoe meer stijle stroken in de klim, hoe hoger het cijfer. Een relatief korte klim met een zeer steil stuk kan het qua punten dan toch nog winnen van een wat langere klim met wat meer meer bescheiden percentages. Behalve deze methode zou ook gebruik kunnen worden gemaakt van de categorieën die de Tour de France aan klimmen toekent. Zo is er categorie een tot en met vier waarbij vier de laagste categorie is en boven de eerste categorie staat nog de buiten-categorie. Deze methode is helaas totaal onbruikbaar. In de tour is iets nog al eens snel eerste of buiten-categorie. Alpe d'Huez is buiten-categorie maar de Tourmalet en de mont Ventoux zijn dat ook. En er zit echt wel verschil tussen deze klimmen. Zo krijgt Alpe d'Huez 913 punten van Salite en de Tourmalet 1013 of 1076 (afhankelijk van welke zijde de berg beklommen wordt). De mont Ventoux vanuit Bedoin is goed voor 1269 punten en de col de la u Morte die eerder deze week de 15 kilometer tellende start klim was van de Vaujany telt 719 punten. Een echte knaller van een klim zoals de passo dello Stelvio vanuit Prato telt maar liefst 1411 punten. Zo zie je maar dat dat indelen in categorieën zoals de tour doet, niet werkt. De col de la Morte zou 1ste categorie zijn, Alpe d'Huez dus buiten categorie maar op basis van de statistieken zouden we de mont Ventoux moeten bestempelen als een soort über buiten-categorie. 

Ondanks alle tegenstanders geniet ik van deze rit. De Provence is mooi, de berg is goed zwaar maar ik ben niet steendood op de top. En het uitzicht op de top is schitterend. Er staat bijna geen wind op de top wat redelijk uitzonderlijk is. En ik geniet een tijdje van het top moment alvorens ik me in de afdaling naar Malaucene induik.