Toen wij uit Caracas vertrokken, vertrokken wij uit Caracas,….
We staan met acht man van onze groep in de rij om in de rij te gaan staan bij Iberia. Eerst moeten we nog langs een paar soldaten die paspoorten controleren en in bagage van passagiers willen kijken. Er heerst geen enkele schaamte. En plein public worden koffers geopend en de soldaten neuzen door de vuile was van vertrekkende passagiers. Iedereen kan meekijken. Ik vind het nogal koddig en sta er wat grappen over te maken. Als wij met acht man langs de soldaat willen, leggen we uit dat we bij elkaar horen. We vertellen wie we zijn, met welke organisatie we hebben gereisd en dat we een kist naar Madrid willen halen. We tonen onze paspoorten. De soldaat staat er een beetje schaapachtig bij. Dan worden Hans en ik meegenomen. De andere 6 mogen door naar de rij van Iberia. We moeten onze bagage meenemen en onze soldaat is weinig mededeelzaam wat er met ons gaat gebeuren. We schatten zelf in dat dit een drugs controle is.
We worden naar een achteraf kamertje geleid en daar wordt onze bagage uitgebreid onderzocht. Er worden geen vragen vooraf gesteld; er wordt geen uitleg gegeven. Ze beginnen gewoon. Mijn halve tas gaat open en ze zoeken maar rommelig. Als je het dan toch doet, doe het dan goed. Trek dan niet een halve tas open maar gewoon helemaal. Ik had in mijn slaapzak twee souvenirs verstopt. Een rieten schaal en een mok. De slaapzak diende als protectie. Hartstikke interessant natuurlijk voor zo´n soldaatje. Wat heeft deze potentiële drugs klant toch in deze stinkende slaapzak verstopt? Nadat zowel bij mij als bij Hans niets gevonden is, gaat men verder met het papierwerk. Onze paspoorten worden overgeschreven en er wordt uitgebreid verslag gedaan van onze koffers. Zelfs het merk van mijn rugzak word opgeschreven. Welke idioot heeft deze bureaucratische onzin bedacht? De tassen mogen we even achterlaten en daarna gaan we door de douane heen. Er moet nog een bodyscan gemaakt worden. Onze begeleidende soldaat legt dit uit in zijn beste Venezolaans. Als ik aangeef dat ik hem niet begrijp, legt hij het nog een keer uit. Weer met dezelfde woorden alleen dan sneller uitgesproken. Dat helpt dus niets. Wat hij probeerde te zeggen blijkt achteraf, is dat we niet gefouilleerd worden noch een intern onderzoek krijgen. Maar dat er een scan zal worden gemaakt.
Langzaam gaat de machine van links naar rechts. Ik word langzaam door een grote scanner getrokken en vanachter zijn bureau zit de soldaat te gluren of ik drugs in mijn lichaam heb verstopt. Het grappige is er nu wel vanaf. Tot nog toe was de controle alleen maar tijdrovend. Het wordt nu allemaal wel erg persoonlijk. Gluren in je bagage; metaal detectoren en nu ook nog een bodyscan. Hebben die gasten nog meer vernederende grappen in de aanbieding of blijft het hierbij. Natuurlijk kunnen ze niets vinden. Ik en drugs? Het idee alleen al. In mijn tas hebben ze niets gevonden, dat was eigenlijk het enige waar ik een beetje bang voor was. Er zal eens een idioot zijn die daar wat in zou hebben gestopt. Hoe ga ik dan hier in mijn beste Spaans uitleggen hoe de vork in de steel zit.
De controle duurt uiteindelijk een uur en daarna mogen we weer terug. De soldaat brengt ons niet terug naar de rij voor Iberia maar laat ons ergens halverwege op de luchthaven weer los. We hebben geen enkel bewijs dat we gescand zijn. Tenminste ik niet. Hans heeft nog een ergens een handtekening gezet en een vingerafdruk gemaakt. Hij heeft nog een blauwe duim. Ik niet. Als eerste vluchten we naar buiten. Hans wil roken; ik kan me dat levendig voorstellen. Daarna lopen we weer naar Iberia. We zien weer de soldaten zitten maar onze begeleidende soldaat zit er nu niet bij. Hoe gaan nu uitleggen dat we de drugscontrole al hebben gehad. Hans heeft nog een blauwe duim. Ik leg aan de soldaat dat er samen gecontroleerd zijn. “Ambos controlado; si senor, los dos; Equipaje controlado; yo controlado con maquina”. Ik maak een staande gebaar hoe ik in de bodyscan moest staan. Het maakt kennelijk indruk want na een blik op onze paspoorten laat hij ons door.
En dan denk je dat je het heb gehad. The torture never stops. Eerst bij Iberia een ticket halen; dan een luchthaven belasting betalen. Dan weer een formulier invullen met je paspoort gegevens en dat je vandaag naar huis gaat. Handbagage controle. Schoenen mogen voor de zoveelste keer uit. Ik weet nu waarvoor ik mijn veter-strik-diploma heb gehaald. Dat is handig op luchthavens. En dan nog een paspoort controle. Mijn vlucht gaat over een uur en ik heb twee uur verknoeid met vervelende controles. Ik had eigenlijk op mijn gemak eerst nog wat willen eten en mijn laatste bolivars op willen maken. Dat is nu allemaal gehaast. Na een broodje, twee flesjes water en wat chocolade repen heb ik nog 30 bolivar over. Dat is te weinig voor een Sudoko boekje van 36 bolivar. Dan maar de Playboy kopen; die kost maar 20 bolivar. Ik heb inmiddels ook schijt aan alles gekregen.
Als we de kist instappen, worden we weer gecontroleerd. Ieders handbagage wordt opnieuw onderzocht en iedereen wordt gefouilleerd. Venezuela laat zich vandaag niet van zijn meest vriendelijk kant zien.
