Berlijn Utrecht,.... 690 km in vier dagen

Berlijn Utrecht  was een gevalletje eten, slapen en fietsen. En ook niet veel meer dan dat. En elke avond eines grosses Weizen. Dat was het dan wel zo’n beetje. Ik had deze monsterrit ook in 5 dagen kunnen fietsen, of in zes. Toch kies ik ervoor om het in 4 dagen te pogen. Waarom? Waarom toch zoveel fietsen en ook niks anders dan dat doen op een dag? Zoiets blijft een lastig verhaal.

Eerst maar eens terug naar het begin. Waarom Berlijn Utrecht? Die is was makkelijker. Er loopt een goede treinverbinding naar Berlijn toe en ik kan makkelijk mijn fiets meenemen. Daarnaast voorspellen ze veel oostenwind, dus ik ga constant wind mee hebben. Als het westenwind was geweest had ik het verhaal in de omgekeerde volgorde gedaan. Bij zuidenwind was ik in Lyon gestart. Een andere reden om van A naar B te rijden en geen grote ronde te fietsen, is de langzame verandering van het landschap. In vier dagen tijd verandert de wereld om me heen heel langzaam van Duits naar Nederland. Er is geen strakke grenslijn waar alles opeens anders wordt. De huizen, veranderen heel langzaam van gedaante. De wegen nemen andere vormen aan. Als er bijvoorbeeld niet meer gekoerst kan worden op de kasseien in Vlaanderen, dan zijn er in het oude Oost-Duitsland genoeg alternatieven te vinden. Die kasseien wegen nemen langzaam maar zeker af op de route van oost naar west. Nog zo’n typisch ding is dat vooral de linkerkant van lichaam goed verbrand is. Rechts viel er veel minder zon op. Het zijn van die kleine dingen die een lange monsterrit tot iets moois maken. Van die kleine bijna onmerkbare dingen dat het bijvoorbeeld elk ochtend iets later licht is en ook ietsie later donker elke avond.

En waarom 690 km fietsen in vier dagen? Omdat het kan. Er zijn vast ook rijders die het in drie dagen of misschien zelfs in 2 kunnen, maar dat soort dagafstanden gaan mij niet lukken. Een andere reden is dit lange stuk door Duitsland nu ook weer niet echt de moeite om lang bij stil te staan. Het is geen supermooi natuurgebied of zo. Gewoon veel akkers, veel gras, lange recht wegen, wat bossen, koolzaadvelden afgewisseld met windmolenvelden. Die groeien hier ook als kool. De reden voor vier dagen in mijn geval is omdat dat ik dan tegen de taks van mijn conditie aanzit. Ja,.... lang fietsen en lang in het zadel gaat pijn doen en pijn is vervelend. Niemand gaat voor zijn lol naar de tandarts voor een wortelkanaalbehandeling. En dan liefst eentje zonder verdoving, gewoon voor de gein. Nee, pijnlijden is niet leuk, maar kunnen pijnlijden wel. Dat is een klein subtiel verschil maar wel wezenlijk in deze. Pijn kunnen lijden is is conditie hebben, wetende dat je het lichaam aardig kunt pijnigen maar dat het dat toch allemaal wel doorstaat. Kom maar op met die ellende, ik kan het hebben. Zo’n soort gedachte. Daarom moest dit ‘tochtje’ in vier dagen. Omdat het kan.

80+ hotel in Bad Salzufen

Ik heb een foutje gemaakt en nu ben ik een gedoogde illegaal. Met recht op bad, bed en brood. Het geval is dat ik in een 80+ hotel ben terecht gekomen. Iedereen is hier grijs en wat niet grijs is, is geverfd. Ze lopen met stok of rollator. Ze zijn dik en in bloemetjes jurken gekleed, de mannen pogen er vitaler uit te zien met afritsbroeken. Het gevolg daarvan is dat het er nog kolderieker uitziet. Ze eten zich vol met de goedkope chocolade van het speciale paasontbijt.

Ik hoor hier niet thuis. Een soort gegoogde illegaal, ik voel me hier ook niet op m'n gemak. Zoveel getreuzel, zoveel oma's, zoveel kilo's. Ik kan niet zo goed tegen een bejaardensoos. De vraag is of ik dit had kunnen weten. Misschien wel, ik heb ook niet zo veel vooronderzoek gedaan. Gisterenmiddag heb ik een hotel geboekt in Bad Salzufen, gewoon omdat daar veel hotels zaten en ik na 180 km wel moe was. Ik had nog kunnen opzoeken dat dit dorp een küroord is en dan had ik wellicht beter iets anders kunnen zoeken. Küroorden trekken oude van dagen aan, een soort laatste strohalm om het leven wat te kunnen rekken. Daar vind je geen jong en hip volk. Ik heb gisteravond ook niet in het hotel gegeten. Teveel rollators, het schrok me af. Maar vanochtend moest ik er wel ontbijten. Vanwege Pasen, is er een speciaal mandje met paaseieren, een paashaas en andere zoetigheden. Helaas ook van dat goedkoop spul, ik laat het staan, maar het merendeel van de grijze golf hier neemt die hele maand mee terug naar hun kamer.

Ik ben blij als ik straks weer op mijn fiets zit. 

Berlijn Utrecht

Gisteren had ik weer zo'n typisch Garmin irritatie dingetje. Vandaag was goed voor een hele lange dag in het zadel. Een nieuw record, nog nooit zo ver met bagage gefietst. Het oude record stond op 192 km, van Madrid naar Talavera de la Reina. Vandaag komt daar nog eens 5 kilometer bij, van Berlijn naar Helmstedt.

Gisteren hoefde ik alleen maar van Berlin hauptbahnhof naar mijn hotel te fietsen, maar het navigeren bleek weer eens een lastig iets. Garmin kan zoals vanouds weer helemaal niks. Buiten bij de hauptbahnhof is het bereik toppie, zeven satellieten. Het speeltje weet waar ik ben en ik heb een kaart van Duitsland geladen. Echt elk minuscuul steegje staat erop. Even het adres van mijn hotel in toetsen en klaar. Niet dus. Garmin kent het adres niet, het stomme ding weet niet eens dat Berlijn een stad in Duitsland is. Het is allemaal weer eens te moeilijk voor de wereldleider op het gebied van fietsnavigatie. Mijn hotel kent die ook niet, de Kurfürstendam? Nooit van gehoord. Onding. Mijn telefoon weigert ook al dienst, het Duitse telefoonnetwerk wil geen data bundel begrijpen. Terug naar het begrip kaart. Je weet wel, zo'n toeristen ding met een pijl, u bent nu hier. Daar kan ik de Kurfürstendam op vinden, daar is ook mijn hotel bij in de buurt. Dan op de kaart van Garmin die rotonde opzoeken die ik op de kaart zie en dan ergens een punt in de buurt van mijn hotel aanwijzen. Pfffff,..... moderne techniek? Echt superhandig. Goed, vijf kilometer fietsen en ik er.

Vandaag dus 'iets' meer kilometers. Allemaal wind mee, dus dat fietst gemakkelijk, maar toch hakt zo'n lange dag er behoorlijk in. Op mijn hotelkamer plof ik op bed neer en daar blijf ik een uur liggen. Daarna pas douchen en ik zit nu op het terras met een grote witbier. Zo dadelijk lekker eten en morgen eens verder zien. Met deze monsterafstanden haal ik Utrecht in vier dagen. Dat is ook een beetje stiekem mijn plan. Maar of ik dat ook ga volhouden is een tweede. 

Het boemeltje naar Berlijn

Officieel schijnt dit een intercity te zijn, en technisch gezien zal dat ook wel kloppen, maar gevoelsmatig is het een boemeltje. We stoppen inderdaad niet bij elk stationnetje, maar voordat we op Berlin hauptbahnhof zijn, stoppen we nog een keer of 13. Apeldoorn, Deventer, Almelo, Hengelo, Bad Bentheim, Rheine, Osnabrück Hbf, Bad Oeynhausen, Minden, Hannover Hbf, Wolfsburg, Stendal, Berlijn Spandau en dan pas eindelijk Berlin hauptbahnhof. We gaan ook niet met superhoge snelheid over modern hightech spoor. Het is domweg de intercity van Amsterdam naar Hengelo, die aldaar 'vergeet' te keren en rustig doorkachelt naar het oude DDR. Ik vermoed dat de nieuwe busverbindingen tussen allerlei Europese hoofdsteden net zo rap is. En vliegen is nog rapper, maar daar komt weer zoveel rompslomp bij dat het uiteindelijk nog lang duurt. Ik prefereer de trein boven de bus, zonder echt duidelijke reden. Dat langzame gedokker over de treinrails vind ik gewoon wel geruststellend reizen.

Ik ga trouwens niet naar Berlijn om Berlijn te zien. Wat overigens een best leuke stad is, en dat zegt wat want ik ben nooit zo'n fan geweest van stedentrips. Ik ga naar Berlijn om naar huis te fietsen. Ik ga gewoon een stukje fietsen, that's it. Geen rondjes om Utrecht tijdens de paasdagen, geen deelname aan een superdrukke Amstel gold race, geen koersen en ook geen andere toertochten. Dit lange paasweekend, voor mij zes dagen vrij, bestaat uit een half doordacht plan. Met de trein naar de Duitse hoofdstad, een hotelovernachting aldaar en daarna terug fietsen. 700 kilometer in vijf dagen en als ik pech heb meer en met goede benen kan het wellicht in vier dagen. De route heb ik niet bestudeerd, een kaart heb ik ook niet en hotels onderweg zijn niet geregeld. Fiets mee, bagage mee voor een paar dagen en gaan met die banaan. Ik kan zo projectleider worden op mijn werk, alles aan mijn strategie voldoet eraan. Half doordacht plan, een losse flodder planning en een strakke deadline.

Nu nog even 5 uur zitten en wachten. Wachten, wachten wachten, want dat is reizen en morgen lekker fietsen. Ik heb de Kona weer van stal gehaald, die heeft sinds Thailand stil gestaan. Tijd om alles even na te kijken had ik niet, dus ik hoop maar dat ik onderweg geen gezeur ga krijgen. Ik zie het wel, jetzt geht's los.

Pasta Bolognese

Achter me in de keuken staat een pan Bolognese saus te garen in de oven. Op de salontafel staat een kopje earl grey thee, de paaseitjes met pindakaas vulling zijn helaas al op. Ondertussen kijk ik naar de semi-klassieker Dwars door Vlaanderen. Je bent wielerjunkee of je bent het niet. Ik wel dus. Mijn vrije dag bestaat uit wielrennen, fatsoenlijk voedsel koken en wielrennen kijken. De driedaagse van de Panne, dwars door Vlaanderen en zelfs Nokere koerse, ik kijk het. Het is nog 28 km te gaan in het opwarmertje voor aanstaande zondag. Dwars door Vlaanderen telt slechts 183 km, een makkie voor de profs, in vergelijking met de 270 km van Vlaanderen’s Hoogmis. Oliveira rijdt op kop, maar dat doet hij niet voor zichzelf. Hij is het enig overgebleven restant van de vroege kopgroep. Hij rijdt op kop zodat zijn kopman, wereldkampioen Valverde, en de rest van de ploeg zich in de luwte kunnen houden in het peloton. Oliviera rijdt ook lek als hij nog maar een kleine voorsprong heeft. De finale gaat nu echt vorm krijgen. Ik zie Valverde eigenlijk niet gaan winnen. Spanjaarden en kasseien koersen, dat gaat niet samen. Flecha werd ooit derde in de Ronde, maar verder zie ik geen Spaanse vlaggetjes staan in de uitslagen lijst van de afgelopen 100 jaar. Valverde fietst hier om zijn regenboogtrui te laten zien en Oliveira is de Sjaak en moet in de kijker rijden. We weten nu dat hij op een Canyon fietst. Daar hebben we inmiddels alle detail shots van gezien. Bij Vlaamse koersen zie je namelijk vooral renners in beeld. Het landschap vindt de regisseur niet zo belangrijk. Begrijpelijk, Vlaanderen is mooi door lelijkheid. In de tour is dat vaak precies andersom. Daar kijken we naar kastelen, vergezichten en menselijke kunstwerken vanuit de lucht. Soms mist de regisseur zelfs een belangrijke ontwikkeling van de koers, maar niemand maalt daarover. De Franse VVV sponsort de tour, die wielrenners zijn maar bijzaak. Bij dwars voor Vlaanderen zie ik alleen maar noest werkende arbeiderskoppen in beeld. Afzien, afzien en afzien. Het is puur leedvermaak. Anderen zichzelf zien pijnigen tegen de wind in. En net daar achter in het peloton, de kopmannen die met de handjes op het stuur de boel overzien.

Ik heb deze ochtend mogen afzien, tenminste voor een paar uurtjes. Ik had niet zo’n zin in de buien van vanmiddag en die Bolognese saus moet ook 3 uur in de oven staan. Het gevolg was ik met een temperatuur van 6-8 graden mijn kilometers moest afwerken. Brr,.... best wel frisjes allemaal. Ik besloot er maar een stoemp training van te maken. Een uur rustig fietsen, dan een uur stoempen, nog een halfuurtje rustig aan en dan het laatste stuk eruit stoempen. Goed voor een gemiddelde van 30+ en een verzameling nieuwe strava pr’s waarvan ik niet wist dat er een pr te halen was.

Nog minder dan 10 km koers en Nokereberg komt eraan. Van der Poel demareert, die is eigenlijk van het veldrijden. Het heeft zelfs een paar veldritten verloren dit jaar. Maar als hij aan de start stond, kon je er vergif op innemen dat hij de rondemiss mocht kussen. Altijd bloemen in huize van der Poel. Het komt wel vaker voor dat veldrijders zich in het Vlaamse voorjaar storten. Meestal met niet zo veel succes. Van der Poel en zijn aartsrivaal in het veld Wout van Aart doen het echter boven verwachting goed. Nog 6.5 km en 48 seconden voorsprong voor de vijf koplopers.

De lucht van de Bolognese lucht begint langzaam mijn woonkamer in te trekken, ik krijg er honger van. Voor de liefhebber, het is een gerecht van dagelijksekost.be. Een van mijn favoriete kookprogramma's. Ik zou ook nog kunnen schrijven wie er vandaag wint, maar eigenlijk boeit me dat niet eens zo. Ik kijk gewoon graag naar lijdende wielrenners. Straks echt pasta eten. Jippie, zo hoort een vrije dag eruit te zien. Fietsen, koken, wielrennen kijken, en pasta eten.